I. Wijdeveld: Dagboek (twee cahiers )

In 1940 woont de familie Wijdeveld aan de Bornsestraat in Hengelo. Het gezin bestaat uit acht kinderen, in de leeftijd van acht tot eenentwintig jaar. Vader is onderwijzer. Oudste dochter Ina Wijdeveld (1919-1957) heeft van jongs af aan ernstige last van de luchtwegen en bezoekt met haar moeder regelmatig een longarts in Haarlem. Ze heeft gymnasium, maar kan pas na de oorlog geografie gaan studeren in Utrecht. Onderwijl doet ze op gezette tijden de administratie van een met vader bevriende schoolinspecteur. In 1943 verhuist het gezin naar Borne: In Hengelo, dan nog een industriestad, wordt het met dag onveiliger. ‘We hebben vandaag bezoek gehad van de Muskito’s,’ schrijft Ina op 28 februari 1943 in haar dagboek, nadat vier Mosquito’s een verrassingsaanval hebben uitgevoerd op Stork, een machinefabriek in Hengelo. Bij die verrassingsaanval blijft het niet. Op 1 oktober verneemt Ina ‘het vreselijke nieuws, dat Enschede zo ontzettend gebombardeerd was. De hele stad geruïneerd. Tante Bets’ hele huis stuk, d.w.z. alle ruiten stuk, muren gescheurd, pannen van ’t dak. Gelukkig verder allemaal ongedeerd’. De familie Wijdeveld verblijft enige tijd op het Twentse platteland (in Volthe, een buurtschap in de gemeente Dinkelland) en maakt in oktober 1944 mee hoe 20 kilometer verderop Hengelo wordt gebombardeerd: ‘Nelie en ik bleven in bed, vest aan, kousen aan. Iedere keer een been buiten ’t bed, als ’t vliegtuig dichterbij kwam. Tot 4u. wakker gelegen. De rest van de fam. dan weer in bed, dan weer beneden.’ Zonder oudste broer Henri welteverstaan, die dan in Duitsland in de oorlogsindustrie is tewerkgesteld. Zijn maandenlange afwezigheid en onbereikbaarheid zetten thuis een domper op de sfeer: ‘We waren van plan tot 12u. op te blijven maar ’t werd maar half elf,’ schrijft Ina over de oudjaarsavond van 1944. ‘Moeder was niet erg in de stemming. Broer was er niet.’ In 1940 woont de familie Wijdeveld aan de Bornsestraat in Hengelo. Het gezin bestaat uit acht kinderen, in de leeftijd van acht tot eenentwintig jaar. Vader is onderwijzer. Oudste dochter Ina Wijdeveld (1919-1957) heeft van jongs af aan ernstige last van de luchtwegen en bezoekt met haar moeder regelmatig een longarts in Haarlem. Ze heeft gymnasium, maar kan pas na de oorlog geografie gaan studeren in Utrecht. Onderwijl doet ze op gezette tijden de administratie van een met vader bevriende schoolinspecteur. In 1943 verhuist het gezin naar Borne: In Hengelo, dan nog een industriestad, wordt het met dag onveiliger. ‘We hebben vandaag bezoek gehad van de Muskito’s,’ schrijft Ina op 28 februari 1943 in haar dagboek, nadat vier Mosquito’s een verrassingsaanval hebben uitgevoerd op Stork, een machinefabriek in Hengelo. Bij die verrassingsaanval blijft het niet. Op 1 oktober verneemt Ina ‘het vreselijke nieuws, dat Enschede zo ontzettend gebombardeerd was. De hele stad geruïneerd. Tante Bets’ hele huis stuk, d.w.z. alle ruiten stuk, muren gescheurd, pannen van ’t dak. Gelukkig verder allemaal ongedeerd’. De familie Wijdeveld verblijft enige tijd op het Twentse platteland (in Volthe, een buurtschap in de gemeente Dinkelland) en maakt in oktober 1944 mee hoe 20 kilometer verderop Hengelo wordt gebombardeerd: ‘Nelie en ik bleven in bed, vest aan, kousen aan. Iedere keer een been buiten ’t bed, als ’t vliegtuig dichterbij kwam. Tot 4u. wakker gelegen. De rest van de fam. dan weer in bed, dan weer beneden.’ Zonder oudste broer Henri welteverstaan, die dan in Duitsland in de oorlogsindustrie is tewerkgesteld. Zijn maandenlange afwezigheid en onbereikbaarheid zetten thuis een domper op de sfeer: ‘We waren van plan tot 12u. op te blijven maar ’t werd maar half elf,’ schrijft Ina over de oudjaarsavond van 1944. ‘Moeder was niet erg in de stemming. Broer was er niet.’ Bevat twee boekjes uit 2013, bestaande uit kopieën van het dagboek en familiefoto’s. De boekjes bevatten een uitgebreide inleiding van Ine Frénay, nicht van Ina Wijdeveld (1919-1957).