C. van Dijk: Dagboek (3 cahiers en 1 blocnote)

"Is Frans nog thuis? Zoo ja, dan hoop ik dat hij nooit hier naartoe behoeft te komen", schrijft Amsterdammer Cor van Dijk in 1943 over zijn oudere broer in een brief aan zijn ouders, broer en zusje thuis. "Het is hier wel het derde rijk, maar geen hemelsch rijk". De twintigjarige Cor, die een opleiding tot reclameschilder heeft gevolgd, is kort daarvoor op straat opgepakt bij een razzia, en vervolgens in Duitsland tewerkgesteld bij een firma die schilderwerkzaamheden uitvoert. Als vanaf het voorjaar van 1944 de stad Berlijn vrijwel voortdurend wordt gebombardeerd door de geallieerden, schildert hij er muren en deuren in schuilkelders: "Ik ben onder mijn zitvlak gescheurd en een stel tanden kwijtgeraakt", aldus Cor, nadat hij vanuit een verwoeste kelder naar een ziekenhuis is vervoerd. "Er zijn meerendeels doden uit die kelder gehaald. Ik heb geluk gehad". Een schuilkelder van een kantoor, waar net een bom is ingeslagen is "niet te beschrijven. De lijken en stukken werden er uitgehaald en natuurlijk de menschen die nog leefden. Ik kon het niet aanzien en ben weggegaan". In het Lager waar hij verblijft schildert en tekent hij, en schrijft hij brieven en in schriften, die hij naar huis stuurt om te bewaren. Een deel van die schriften gaat verloren. "Hoe zal het zijn als ik thuiskom", vraagt hij zich af. "Zal het zijn als vroeger, of is alles veranderd". Jaren later beschrijven zijn dochters Cora en Thea diens koele ontvangst thuis: "Na de oorlog kwam hij terug in Amsterdam, zijn zus Jo heeft verteld dat het geen warm welkom was. Dat Cor 's nachts of 's ochtends heel vroeg aanbelde. De familie lag nog in bed. Ze maakten zich meer zorgen om de koffie die op was en het tekort aan voedselbonnen dan om Cor die terugkwam van dwangarbeid in Duitsland". "Is Frans nog thuis? Zoo ja, dan hoop ik dat hij nooit hier naartoe behoeft te komen", schrijft Amsterdammer Cor van Dijk in 1943 over zijn oudere broer in een brief aan zijn ouders, broer en zusje thuis. "Het is hier wel het derde rijk, maar geen hemelsch rijk". De twintigjarige Cor, die een opleiding tot reclameschilder heeft gevolgd, is kort daarvoor op straat opgepakt bij een razzia, en vervolgens in Duitsland tewerkgesteld bij een firma die schilderwerkzaamheden uitvoert. Als vanaf het voorjaar van 1944 de stad Berlijn vrijwel voortdurend wordt gebombardeerd door de geallieerden, schildert hij er muren en deuren in schuilkelders: "Ik ben onder mijn zitvlak gescheurd en een stel tanden kwijtgeraakt", aldus Cor, nadat hij vanuit een verwoeste kelder naar een ziekenhuis is vervoerd. "Er zijn meerendeels doden uit die kelder gehaald. Ik heb geluk gehad". Een schuilkelder van een kantoor, waar net een bom is ingeslagen is "niet te beschrijven. De lijken en stukken werden er uitgehaald en natuurlijk de menschen die nog leefden. Ik kon het niet aanzien en ben weggegaan". In het Lager waar hij verblijft schildert en tekent hij, en schrijft hij brieven en in schriften, die hij naar huis stuurt om te bewaren. Een deel van die schriften gaat verloren. "Hoe zal het zijn als ik thuiskom", vraagt hij zich af. "Zal het zijn als vroeger, of is alles veranderd". Jaren later beschrijven zijn dochters Cora en Thea diens koele ontvangst thuis: "Na de oorlog kwam hij terug in Amsterdam, zijn zus Jo heeft verteld dat het geen warm welkom was. Dat Cor 's nachts of 's ochtends heel vroeg aanbelde. De familie lag nog in bed. Ze maakten zich meer zorgen om de koffie die op was en het tekort aan voedselbonnen dan om Cor die terugkwam van dwangarbeid in Duitsland". Bevat brieven aan de ouders, broer en zus van de auteur, uit de periode 8 maart 1943 - 23 juni 1946, en andere persoonlijke stukken. Bevat tevens het rijk geïllustreerde, in eigen beheer uitgegeven boekwerk Belevenissen Cor van Dijk 2e wereldoorlog (dagboeken en brieven 1939-1940-1943-1944-1945), dat, veelal van commentaar voorziene, transcripties van deze dagboeken en brieven bevat.