M. Sluijter: Dagboek (cahier)

Dagboek uit 1944 van de 17-jarige gymnasiumleerling Mieke Sluijter uit Amsterdam-Zuid. Met leeftijdsgenoten heeft ze ‘’n enige zomervacantie met z’n allen in Barchem’, waarvan ze de chaotische heenreis en terugreis beschrijft: ‘Heen stopte de propvolle trein even voor Apeldoorn. We dachten dat er vliegtuigen kwamen en probeerden uit de trein te komen. De treeplank was een meter boven de grond, de trein stond op ’n dijk. Nadat iedereen meer naar beneden gevallen was dan gelopen, bleek er niets te doen te zijn. Jongens namen oude mensen op hun rug om ze terug in de trein te hijsen.’ De terugreis: ‘In een overvolle trein om 9.35 op ‘t Amstelstation, om 10 uur moesten we n.l. binnen zijn van de Moffen. Onze fietsen waren niet meegekomen, toen we tot 10 over half op de volgende trein hadden gewacht waren ze daar nog niet in. Toen maar met ’n paar kleine koffers (de rest laten staan) naar huis gerend.’ Op 4 september 1944, als de geallieerden in hoog tempo terrein hebben gewonnen, houdt een ponytaxi stil voor de woning van de familie Sluijter aan de deftige Diepenbrockstraat. Twee kennissen stappen uit: ‘Uit Geldrop gevlucht omdat de Engelsen zo dichtbij kwamen. Ze wilden niets meer van de NSB weten en vroegen of ze hier mochten slapen. Vader kon ’t moeilijk weigeren.’ De dag erna is het Dolle Dinsdag: overal spelen zich emotionele taferelen af door berichten dat het land nu elk moment bevrijd kan worden. De logés worden ‘doodzenuwachtig van die berichten vandaag’. De welgestelde familie, die in september nog uit eten gaat bij ‘Sjanhai’ in de Van Baerlestraat, krijgt al gauw met de Hongerwinter te maken: ‘Nu krijgen we geen aardappels meer in de puree, maar suikerbiet. Zo krijg je rode biet met suikerbiet, wortelen met suikerbiet, rodekool met suikerbiet. Niet bepaald smakelijk!!’ Dagboek uit 1944 van de 17-jarige gymnasiumleerling Mieke Sluijter uit Amsterdam-Zuid. Met leeftijdsgenoten heeft ze ‘’n enige zomervacantie met z’n allen in Barchem’, waarvan ze de chaotische heenreis en terugreis beschrijft: ‘Heen stopte de propvolle trein even voor Apeldoorn. We dachten dat er vliegtuigen kwamen en probeerden uit de trein te komen. De treeplank was een meter boven de grond, de trein stond op ’n dijk. Nadat iedereen meer naar beneden gevallen was dan gelopen, bleek er niets te doen te zijn. Jongens namen oude mensen op hun rug om ze terug in de trein te hijsen.’ De terugreis: ‘In een overvolle trein om 9.35 op ‘t Amstelstation, om 10 uur moesten we n.l. binnen zijn van de Moffen. Onze fietsen waren niet meegekomen, toen we tot 10 over half op de volgende trein hadden gewacht waren ze daar nog niet in. Toen maar met ’n paar kleine koffers (de rest laten staan) naar huis gerend.’ Op 4 september 1944, als de geallieerden in hoog tempo terrein hebben gewonnen, houdt een ponytaxi stil voor de woning van de familie Sluijter aan de deftige Diepenbrockstraat. Twee kennissen stappen uit: ‘Uit Geldrop gevlucht omdat de Engelsen zo dichtbij kwamen. Ze wilden niets meer van de NSB weten en vroegen of ze hier mochten slapen. Vader kon ’t moeilijk weigeren.’ De dag erna is het Dolle Dinsdag: overal spelen zich emotionele taferelen af door berichten dat het land nu elk moment bevrijd kan worden. De logés worden ‘doodzenuwachtig van die berichten vandaag’. De welgestelde familie, die in september nog uit eten gaat bij ‘Sjanhai’ in de Van Baerlestraat, krijgt al gauw met de Hongerwinter te maken: ‘Nu krijgen we geen aardappels meer in de puree, maar suikerbiet. Zo krijg je rode biet met suikerbiet, wortelen met suikerbiet, rodekool met suikerbiet. Niet bepaald smakelijk!!’