familie (Gerda, Tine en ouders) Frieke: Brieven en kaarten met bijlagen (handgeschreven tekst, op allerlei formaat papier)

De 2 zussen Gerda en Tine (rond de 20 jaar) vertrekken op uitnodiging van de bakker in Poppingawier per boot naar Friesland, waar ze ieder in een gezin worden ondergebracht. In Amsterdam, waar hun ouders wonen, is het winter, hebben de mensen honger is het koud. De fabriek waar Gerda werkte is gesloten en ook Tine werkt niet meer. Hun bonnen en fietsen nemen ze mee. Ze helpen in het huishouden, breien of schrijven, leren spinnen en zorgen voor de kinderen. Er is genoeg te eten en daardoor komen ze kilo's aan, waarover ze in hun brieven schrijven. Er zijn meer evacués. De post uit Amsterdam doet er lang over. Ze horen van een paardenvordering en een fietsenvordering. De ouders sturen kleren en geld. Er wordt verteld dat de Duitsers soms onderduikers oppakken of doden. Beiden hebben na een tijd een vriend. Bij de bevrijding viert het hele dorp feest. "Moffenmeiden" moeten huizen schoonmaken en een foute wachtman moet op het plein openlijk zeggen dat hij een landverrader is. Na de bevrijding maken ze zeiltochten en vieren feest. Ze zitten nu op gymnastiek. Ze willen graag naar huis en de laatste brief naar Amsterdam wordt 7 juni 1945 geschreven. De ouders vertellen in hun brieven over hongertochten naar de Wieringermeer die anderen ondernemen. Ze hebben veel contact met buren, vrienden en familie. Ze sporen hun dochters aan zich nuttig te maken in Friesland. Het rantsoen wordt steeds kleiner. De post komt onregelmatig. In Amsterdam zijn razzia's. Het Zweeds Rode Kruis stuurt brood. Ze geven aan mensen die naar Friesland gaan brieven mee, waarin ze vertellen dat de mensen er slecht uitzien. Men wordt niet meer in een houten kist begraven als men overlijdt om hout voor de kachel te sparen. De 2 zussen Gerda en Tine (rond de 20 jaar) vertrekken op uitnodiging van de bakker in Poppingawier per boot naar Friesland, waar ze ieder in een gezin worden ondergebracht. In Amsterdam, waar hun ouders wonen, is het winter, hebben de mensen honger is het koud. De fabriek waar Gerda werkte is gesloten en ook Tine werkt niet meer. Hun bonnen en fietsen nemen ze mee. Ze helpen in het huishouden, breien of schrijven, leren spinnen en zorgen voor de kinderen. Er is genoeg te eten en daardoor komen ze kilo's aan, waarover ze in hun brieven schrijven. Er zijn meer evacués. De post uit Amsterdam doet er lang over. Ze horen van een paardenvordering en een fietsenvordering. De ouders sturen kleren en geld. Er wordt verteld dat de Duitsers soms onderduikers oppakken of doden. Beiden hebben na een tijd een vriend. Bij de bevrijding viert het hele dorp feest. "Moffenmeiden" moeten huizen schoonmaken en een foute wachtman moet op het plein openlijk zeggen dat hij een landverrader is. Na de bevrijding maken ze zeiltochten en vieren feest. Ze zitten nu op gymnastiek. Ze willen graag naar huis en de laatste brief naar Amsterdam wordt 7 juni 1945 geschreven. De ouders vertellen in hun brieven over hongertochten naar de Wieringermeer die anderen ondernemen. Ze hebben veel contact met buren, vrienden en familie. Ze sporen hun dochters aan zich nuttig te maken in Friesland. Het rantsoen wordt steeds kleiner. De post komt onregelmatig. In Amsterdam zijn razzia's. Het Zweeds Rode Kruis stuurt brood. Ze geven aan mensen die naar Friesland gaan brieven mee, waarin ze vertellen dat de mensen er slecht uitzien. Men wordt niet meer in een houten kist begraven als men overlijdt om hout voor de kachel te sparen. De bijlagen bestaan uit brieven, die de meisjes in Friesland van vriendinnen krijgen. Twee van de brieven zijn geschreven door Truus Oversteegen, verzetsvriending van 'het meisje met het rode haar' Hannie Schaft. Het Parool van 21 maart 2023 schrijft over deze brieven en op de NIOD-website is te lezen hoe Truus Oversteegen aan Gerda Frieke schrijft over de arresatie van Hannie Schaft.