Nicolaas Willigenburg

WILLIGENBURG (Nicolaas, roepnaam Nico), geboren te Oudewater op 13 december 1921. Vanuit Lange Ruige Weide verhuist hij op 28 maart 1930 met zijn ouders naar Rotterdam. Om principiële redenen wil Nico niet voor de Duitsers werken. Het grootste deel van de oorlog houdt hij zich schuil op verschillende plaatsen in het land, meestal bij familie en kennissen. Af en toe gaat hij naar zijn ouders, die in 1944 in de Rotterdamse wijk Middelland wonen, op het adres De Vliegerstraat 12b. Juist wanneer hij weer eens bij zijn ouders verblijft, vindt op 11 november 1944 de razzia plaats. Nico is dan 22 jaar en kantoorbediende bij een machinefabriek. Door het brute optreden van de Duitsers is onderduiken moeilijk. Nico geeft gehoor aan het bevel en meldt zich; hij wil zijn ouders niet in gevaar brengen en bovendien beschikt hij over goede papieren. Maar die papieren helpen hem niet en hij wordt weggevoerd naar Braunschweig. Samen met een bekende ontvlucht Nico op 28 november 1944. In de buurt van Bremen worden de twee mannen verraden door een caféhoudster en opgepakt door de Gestapo. Zij worden overgebracht naar het AEL in Lahde, een werkopvoedingskamp, onder andere bestemd voor mannen die zich hebben onttrokken aan gedwongen arbeid. De mannen worden daar slecht behandeld en Nico, inmiddels 23 jaar, overlijdt er op 1 januari 1945 aan de gevolgen van uitputting, ondervoeding en dysenterie. Volgens officiële bron is Nico begraven in een massagraf op het Ostarbeiterfriedhof in Bierde, gemeente Petershagen. Na de oorlog kan het graf van Nico niet gelokaliseerd worden. Nico’s vader gelooft dit niet, hij heeft gehoord dat zijn zoon door Russen is begraven op de Peterhof bij Peterhagen en dat de Hollanders die plechtigheid niet mochten bijwonen. Omdat het graf toch niet kan worden gevonden, vermeldt de Oorlogsgravenstichting de naam van Nico in haar gedenkboek 42 (een supplement op alle delen).

Bron: Stadsarchief Rotterdam