Willem Arnoldus Rijniers

Ook bekend als: Wim

Wim wordt geboren op 20 september 1900 in het Limburgse Bergen en woont in Helmond, waar hij hoofd van de openbare lagere school is. Tijdens de mobilisatie van 1939-1940 meldt hij zich bij de Luchtwachtdienst Helmond van het Vrijwillige Landstormkorps. Als de landsverdediging in de meidagen van 1940 bezwijkt onder de binnengevallen Duitse legermacht, trekt Wim zich met zijn eenheid terug naar Breda, Zeeland en vervolgens naar Duinkerke in Noord-Frankrijk. De toestand is daar uiterst chaotisch en de aanwezigheid van duizenden Nederlandse militairen leidt tot irritatie bij de Franse commandant van de stad. Hij sommeert de Nederlanders al hun wapens en materieel af te geven en te stad te verlaten. Daartoe wordt het vrachtschip de S.S. Pavon gevorderd dat de Nederlandse militairen naar La Rochelle zou evacueren. Aan boord van het overvol geladen schip bevinden zich een kleine 1500 Nederlandse militairen, merendeels troepen uit oostelijk Noord-Brabant. In de avond van 20 mei 1940 verlaat de Pavon met vier kleine escorteschepen de haven van Duinkerke en blijft dicht bij de kust. Enkele kilometers voorbij de haven krijgt de Luftwaffe het schip door de heldere maan snel in het zicht. Een Duits Junker-toestel neemt de Pavon viermaal onder vuur; de derde granaat is een voltreffer en slaat midscheeps in, met veel slachtoffers tot gevolg. Als de lading katoen aan boord vlam vat, breekt een inferno uit, met totale paniek als gevolg. De escortevaartuigen komen de Pavon te hulp en worden direct bestormd door de passagiers die van boord springen, of zich met touwen naar beneden laten zakken. De kapitein van de Pavon laat het zwaar gehavende schip aan de grond zetten ter hoogte van Gravelines, op het strand bij Les Hemmes d’Oye. Tegen de ochtend wordt het schip, met nog honderd gewonden aan boord, volledig geëvacueerd. Aan land worden alle Nederlandse militairen door de Duitsers geïnterneerd en te voet teruggevoerd. De scheepsramp van de Pavon kostte aan zeker vijftig man het leven. Een van hen is Wim, die zich tijdens de aanval in het onderste middenruim zou bevinden. Volgens ooggetuigen zou hij echter niet onmiddellijk zijn omgekomen, maar als gevolg van de bominslag gewond zijn geraakt. Hij is nog aan een touw onder zijn oksels uit het ruim gehaald. Pastoor Kuilboer vertelde in 1984 aan de zoon van Wim en zijn vrouw, dat Wim van boord is gehaald en dat zijn been werd afgezet. Vervolgens zou hij naar het ziekenhuis in Calais zijn gebracht. Dat ziekenhuis is gebombardeerd. Daarna wordt niets meer van hem vernomen. Pas in 1951 wordt hij officieel dood verklaard per 22 mei 1940 in Calais. Hij is dan 39 jaar. In 1949 wordt hij postuum geëerd met het Oorlogsherinneringskruis met gesp "Nederland Mei 1940".

Bron: Brabantse Gesneuvelden