Anna Hoekstra

Yad Vashem-eer voor 'tante' Anna Renema -Roden - Anna Renema–Hoekstra uit Peize en postuum ook haar echtgenoot Luitzen hebben de Yad Vashem-onderscheiding van de staat Israël gekregen. Het echtpaar heeft in de oorlog zonder enig eigenbelang een joods meisje gered door haar onderdak te verschaffen. De onderscheiding is mevrouw Renema uitgereikt in het gemeentehuis van Noordenveld in bijzijn van dat meisje, dat inmiddels getrouwd is. Marion Koolhoven-Kalker heette in de oorlog nog Doortje de Krijger. Het echtpaar Renema hoorde pas na de oorlog dat dat een onderduiknaam was. Ze dankt haar leven aan het echtpaar, dat nu in de gemeente Noordenveld woont, maar destijds in het Friese Lollum, waar Luitzen Renema onderwijzer was. Luitzen en Anna Renema waren in de oorlog kleinbehuisd en hadden zelf twee kleine kinderen. Marion Koolhoven verbleef van 1944 tot september 1945 op de zolder als 'geëvacueerd achternichtje uit Zeeland.' Ze noemde haar pleegouders 'omke en tante'. Daarna werd ze herenigd met moeder en broertje die elders waren ondergebracht. Haar vader was in Auschwitz bezweken aan een longontsteking. De Yad Vashem-onderscheiding is het hoogste ereteken van Israël. -Bron: Leeuwarder Courant, 1 september 2006 - Yad Vashem plechtigheid in Roden (Dr.) - Gepubliceerd 29 augustus, 2006 | Door De Redactie -Op 31 augustus 2006 zal om 14.30 uur, in de Raadzaal van het Stadhuis van Roden, Raadhuisstraat 1 te Roden een Yad Vashem ceremonie plaatsvinden. Daarbij worden gehuldigd Mevrouw Anna Renema-Hoekstra en postuum haar echtgenoot de heer Luitzen Renema. -De heer Joop Levy, officieel vertegenwoordiger van de Ambassade van Israël in Nederland reikte tijdens deze plechtigheid de medaille en het bijbehorende certificaat uit. - Hieronder volgt een deel van het verhaal waarop de aanvraag voor de Yad Vashem onderscheiding aan het echtpaar Renema is gebaseerd. - De heer en mevrouw Renema hebben een veilig onderdak geboden aan een joods meisje gedurende het laatste jaar van de oorlog. Zij deden dit uit humanitaire overwegingen en volkomen belangeloos. Ondanks dat zij kleinbehuisd waren en twee kleine kinderen (4 en 2 jaar) hadden. Luitzen Renema was onderwijzer in Lollum (Fr.). Hij was daar ook de leider van een 50-man sterke verzetsgroep. - Luitzen en Anna wisten heel goed welk gevaar zij liepen met het in huis nemen van een Joods onderduikertje. Anna redeneerde: gesteld dat je kind in gevaar is en niemand wil helpen, dat kan toch niet! - Maart 1944 werd het onderduikertje gebracht. Haar naam was Doortje de Krijger. Dat dit haar onderduiknaam was en haar werkelijke naam Marion Kalker vernamen de Renema's pas na de bevrijding. Voor Doortje werd op zolder, naast de slaapkamer van Anna en Luitzen een eigen kamertje gecreëerd, door een hoek af te schermen met gordijnen. Voor de buitenwereld was Doortje een achternichtje uit Zeeland dat geëvacueerd was. Door dit verhaal kon Doortje vrij buiten spelen met leeftijdsgenootjes, kon zij mee naar de kerk en op bezoek, zij het heel af en toe. Het belangrijkste was echter dat zij naar school kon, tot grote vreugde van Doortje zelf. Bij alle vorige onderduikadressen was dat niet mogelijk geweest. - In huis was een schuilplaats gemaakt waar Luitzen en Doortje zich bij gevaar in konden verbergen. Gelukkig heeft alleen Luitzen er in gelegen. Dat was op een winternacht in 1944. Er vond een razzia plaats. Anna, hoogzwanger van hun derde kind, waarschuwde Doortje gewoon in bed te blijven en als de mannen kwamen net te doen alsof zij uit haar slaap werd opgeschrikt. Zo gebeurde het. Anna sloeg het tafereel met grote angst gade. Groot was de opluchting toen de mannen bij het zien van Doortje zeiden: 'Nur ein Kind', en vertrokken. - Tot september 1945 is Doortje bij de Renema's gebleven. Haar moeder en ook haar broertje Joost hadden hun onderduik overleefd. Doortjes vader was in oktober 1943 in concentratiekamp Auschwitz bezweken aan een longontsteking. Doortjes moeder heeft na de bevrijding enige dagen gelogeerd bij de Renema's en Joost (2½ jaar jonger dan Doortje) heeft zes weken bij de Renema's gelogeerd om aan te sterken. - In september 1945 was mevrouw Kalker er in geslaagd in dienst te komen bij het Ziekenfonds 'De Volharding' in Den Haag als tandarts en wist zij uiteindelijk ook een huis te bemachtigen. Zo konden moeder en kinderen weer samen zijn. De band met de Renema's is steeds gebleven. - Bij de plechtige onderscheiding is Marion Koolhoven-Kalker samen met haar man en naaste familie aanwezig. -Bron: www.joods.nl

Bron: Een Laatste Saluut