De strijdkreet 'bersiap!' klonk in talloze steden en dorpen in Indonesië tijdens de eerste maanden na het uitroepen van de onafhankelijkheid, op 17 augustus 1945. De alom gehoorde oproep 'paraat te staan' voor de vrijheidsstrijd van de jonge natie markeert de start van de Indonesische revolutie en luidde een periode in van extreem geweld. Deze gewelddaden waren voornamelijk gericht tegen burgers en ...

De familie van Ibu Ceddung (1928-2015), uit Pinrang, Zuid-Sulawesi, vertelt over Ibu Ceddung, wiens echtgenoot werd doodgeschoten bij het bloedbad in Suppa op 28 januari 1947. Haar kleinzoon Mutawakkil vertelt dat oma heel verrast was toen ze het geld kreeg, ze had nooit gedacht dat dit echt zou gebeuren. ‘Met het geld wilde oma graag een auto kopen, omdat ze haar familie niet vaak genoeg zag. Oma ...

Gert Onno Prins is uitgever van Moesson, het Indisch Maandblad sinds 1956 (www.moesson.com). Hij vertelt hoe in de Indo-gemeenschap in Nederland over de rechtszaak ‘de weduwen van Rawagede’ wordt gedacht en beschrijft de verschillende perspectieven binnen deze gemeenschap en de discussies rond het koloniaal verleden. Hij zet uiteen hoe de koloniale erfenis nog steeds voor veel mensen van grote betekenis ...

Gert Onno Prins is uitgever van Moesson, het Indisch Maandblad sinds 1956 (www.moesson.com). Hij vertelt hoe in de Indo-gemeenschap in Nederland over de rechtszaak ‘de weduwen van Rawagede’ wordt gedacht en beschrijft de verschillende perspectieven binnen deze gemeenschap en de discussies rond het koloniaal verleden. Hij zet uiteen hoe de koloniale erfenis nog steeds voor veel mensen van grote betekenis ...

Meneer Mamat (1971) was in 2011 net dorpshoofd geworden, toen de vonnissen van de rechtszaken in Nederland bekend werden. Hij vertelt over hoe, na besluit van de dorpsautoriteiten, een deel van de compensatie van de weduwen is afgepakt en herverdeeld in het dorp onder alle slachtofferfamilies van 1947. Kinderen en kleinkinderen van wie ‘hun weduwe’ niet meer in leven was, eisten herverdeling, omdat ...

Ondertitel afkomstig van omslag en label. - Nederlands, Engels, Indonesisch gesproken, Engels, Nederlands, Indonesisch ondertiteld. 1 dvd-video (ca. 55 min.) : kleur, geluid, breedbeeld.

Meneer Mamat (1971) was in 2011 net dorpshoofd geworden, toen de vonnissen van de rechtszaken in Nederland bekend werden. Hij vertelt over hoe, na besluit van de dorpsautoriteiten, een deel van de compensatie van de weduwen is afgepakt en herverdeeld in het dorp onder alle slachtofferfamilies van 1947. Kinderen en kleinkinderen van wie ‘hun weduwe’ niet meer in leven was, eisten herverdeling, omdat ...

Ibu Tijeng (1927), ver in de tachtig, ziek en bijna blind, was 20 jaar oud op 9 december 1947 toen de Nederlandse militairen haar man doodschoten. Zij zit op haar bed in de woonkamer van haar kleindochter, met haar dochter Karmas naast haar, die in 1947 nog te klein was om zich het gezicht van haar vader te herinneren. Samen vertellen zij wat toen is gebeurd en hoe zij de Nederlandse compensatie hebben ...

Ibu Wanti (1925–2016) was 22 jaar oud toen de KNIL-militairen op 9 december 1947 haar man doodschoten. Als gevolg daarvan moest zij weer bij haar ouders gaan wonen en werd het land van haar man weer eigendom van zijn familie. Zij woont nu bij haar dochter Sophia in het vissersdorp Sedari in Cibuaya. Met het geld uit Nederland kon zij het huis dat zij huurden kopen. Maar ook hier eiste niet alleen de ...

Ibu Sikati (1932–2015) uit Suppa, Zuid-Sulawesi, was 15 jaar oud in 1947. Zij was twee jaar getrouwd en haar dochter was nog een baby: ‘Nederlandse soldaten arresteerden mijn man. Hij werd naar Suppa gebracht, waar hij is doodgeschoten.’ Toen ze onderweg was om hem te zoeken, is haar huis in brand gestoken. De Nederlandse militairen schoten ook haar vader, die als dorpshoofd met de Nederlanders samenwerkte, ...

Ibu Tijeng (1927), ver in de tachtig, ziek en bijna blind, was 20 jaar oud op 9 december 1947 toen de Nederlandse militairen haar man doodschoten. Zij zit op haar bed in de woonkamer van haar kleindochter, met haar dochter Karmas naast haar, die in 1947 nog te klein was om zich het gezicht van haar vader te herinneren. Samen vertellen zij wat toen is gebeurd en hoe zij de Nederlandse compensatie hebben ...

De grootvader van Ervan Paturusi (1975) was bevelhebber van de guerrilla, zijn vader Emil blijft het enige kind. 'Mijn moeder werd weduwe toen ze 22 jaar oud was. Ze is nooit meer getrouwd. In 1948 verhuisde ze naar Jogjakarta om metafysica te studeren.’ Hij werd grootgebracht door zijn oma terwijl zijn moeder politiek actief werd. Ze stichtte een islamitische vrouwenorganisatie, werkte mee aan de ...

Ibu Wanti (1925–2016) was 22 jaar oud toen de KNIL-militairen op 9 december 1947 haar man doodschoten. Als gevolg daarvan moest zij weer bij haar ouders gaan wonen en werd het land van haar man weer eigendom van zijn familie. Zij woont nu bij haar dochter Sophia in het vissersdorp Sedari in Cibuaya. Met het geld uit Nederland kon zij het huis dat zij huurden kopen. Maar ook hier eiste niet alleen de ...

Meneer Warjo (1936) wiens vader geëxecuteerd werd tijdens het bloedbad, vertelt hoe hij als kind gezien heeft hoe de lijken werden opgestapeld op het marktplein. Voor zijn moeder – zoals voor veel weduwen – kwam het geld te laat; zij was net overleden. Degenen die ervan hebben geprofiteerd waren de kinderen: ‘Het geld is belangrijk omdat we voedsel nodig hebben, als we nog leven; en als we sterven, ...

Ibu Sikati (1932–2015) uit Suppa, Zuid-Sulawesi, was 15 jaar oud in 1947. Zij was twee jaar getrouwd en haar dochter was nog een baby: ‘Nederlandse soldaten arresteerden mijn man. Hij werd naar Suppa gebracht, waar hij is doodgeschoten.’ Toen ze onderweg was om hem te zoeken, is haar huis in brand gestoken. De Nederlandse militairen schoten ook haar vader, die als dorpshoofd met de Nederlanders samenwerkte, ...

Irwan Lubis (1964) werkt als advocaat in Jakarta en helpt de stichting Comité Nederlandse Ereschulden (Komite Utang Kehormatan Belanda; KUKB) bij de verifiëring van hun data van de slachtoffers. Hij vindt dat de excuses en de compensatie in Rawagede beter gelukt is dan in Sulawesi waar de Nederlandse ambassadeur alleen naar Makassar kwam, maar niet naar de dorpen zelf. Hij legt het verschil tussen ...

Meneer Warjo (1936) wiens vader geëxecuteerd werd tijdens het bloedbad, vertelt hoe hij als kind gezien heeft hoe de lijken werden opgestapeld op het marktplein. Voor zijn moeder – zoals voor veel weduwen – kwam het geld te laat; zij was net overleden. Degenen die ervan hebben geprofiteerd waren de kinderen: ‘Het geld is belangrijk omdat we voedsel nodig hebben, als we nog leven; en als we sterven, ...

Ibu Ijida (1919) uit Sidrap, Zuid-Sulawesi, was 28 jaar oud in 1947 toen haar man werd doodgeschoten: ‘Onderweg van het rijstveld naar huis, was Larung op zoek naar onze zoon. Hij kwam Nederlandse soldaten tegen, die hem dood schoten. De mensen zeiden dat de soldaten op zoek waren naar hun vijanden. Die konden ze niet vinden en kwamen alleen Larung tegen, dus doodden ze Larung. […] Ik ben nooit meer ...

Ibu Ramisi (1930-2016) uit Parepare, was in 1947 17 jaar oud, toen haar eerste man Sibali samen met andere mannen werd gearresteerd en hij ‘bij het benzinestation werd doodgeschoten’, vertelt haar zoon Bachtiar (1966) uit haar tweede huwelijk. Het compensatiegeld uit Nederland hebben zij gebruikt voor de renovatie van haar huis; zij heeft nu een kamer met ramen en glas. De rest van het geld staat op ...