Ibu Ijida (1919) uit Sidrap, Zuid-Sulawesi, was 28 jaar oud in 1947 toen haar man werd doodgeschoten: ‘Onderweg van het rijstveld naar huis, was Larung op zoek naar onze zoon. Hij kwam Nederlandse soldaten tegen, die hem dood schoten. De mensen zeiden dat de soldaten op zoek waren naar hun vijanden. Die konden ze niet vinden en kwamen alleen Larung tegen, dus doodden ze Larung. […] Ik ben nooit meer ...

Luus Rusmanto (1971), Ibu Tijeng’s kleinzoon, was zeven jaar oud toen hij hoorde wat er met zijn grootvader was gebeurd: ‘Nimong, mijn grootvader, was een eenvoudige boer. Het zou normaal zijn als hij was doodgeschoten als soldaat [...]. Er waren ook soldaten, weet je. Maar de boeren waren burgers. Hij stond op het punt om naar het rijstveld te gaan, toen hij werd neergeschoten.’ Hij vertelt hoe blij ...

Meneer Warjo (1936) wiens vader geëxecuteerd werd tijdens het bloedbad, vertelt hoe hij als kind gezien heeft hoe de lijken werden opgestapeld op het marktplein. Voor zijn moeder – zoals voor veel weduwen – kwam het geld te laat; zij was net overleden. Degenen die ervan hebben geprofiteerd waren de kinderen: ‘Het geld is belangrijk omdat we voedsel nodig hebben, als we nog leven; en als we sterven, ...

Luus Rusmanto (1971), Ibu Tijeng’s kleinzoon, was zeven jaar oud toen hij hoorde wat er met zijn grootvader was gebeurd: ‘Nimong, mijn grootvader, was een eenvoudige boer. Het zou normaal zijn als hij was doodgeschoten als soldaat [...]. Er waren ook soldaten, weet je. Maar de boeren waren burgers. Hij stond op het punt om naar het rijstveld te gaan, toen hij werd neergeschoten.’ Hij vertelt hoe blij ...

Irwan Lubis (1964) werkt als advocaat in Jakarta en helpt de stichting Comité Nederlandse Ereschulden (Komite Utang Kehormatan Belanda; KUKB) bij de verifiëring van hun data van de slachtoffers. Hij vindt dat de excuses en de compensatie in Rawagede beter gelukt is dan in Sulawesi waar de Nederlandse ambassadeur alleen naar Makassar kwam, maar niet naar de dorpen zelf. Hij legt het verschil tussen ...

Meneer Warjo (1936) wiens vader geëxecuteerd werd tijdens het bloedbad, vertelt hoe hij als kind gezien heeft hoe de lijken werden opgestapeld op het marktplein. Voor zijn moeder – zoals voor veel weduwen – kwam het geld te laat; zij was net overleden. Degenen die ervan hebben geprofiteerd waren de kinderen: ‘Het geld is belangrijk omdat we voedsel nodig hebben, als we nog leven; en als we sterven, ...

Ibu Manna (1925) uit Rappang Sidrap, Zuid-Sulawesi, was in 1947 22 jaar oud toen haar man werd gearresteerd en later doodgeschoten: ‘Ik was thuis toen Lauseng werd opgepakt. Ze zeiden dat ze later zouden uitleggen waarom. Hij werd naar de gevangenis in Rappang gebracht. Niet lang daarna hoorde ik dat hij door de Nederlanders was doodgeschoten, samen met veel anderen. Ook mijn broer is toen doodgeschoten.’ ...

Twee medewerkers van de microkredieten coöperatie in Rawagede, beiden dertigers, beschrijven hoe de ontwikkelingsgelden (850.000 Euro) die door de Nederlandse overheid in 2008 aan het dorp werden gegeven – toen bedoeld om een rechtszaak te voorkomen –, terecht kwamen in vier faciliteiten: een permanente markthal, een vakschool, de verbetering van de lokale gezondheidskliniek en de microkredieten coöperatie ...

Andi Monji (1937) zag als jongen van 10 jaar hoe zijn vader werd neergeschoten. In het bloedbad van Suppa op 28 januari 1947 werden naast zijn vader ook zijn grootvader en oom geëxecuteerd. Hij sprak in 2014 in Den Haag als vertegenwoordiger van de vele kindslachtoffers die in Sulawesi hun vader hebben verloren. Hij vindt het, net als Ibu Paturusi, onrechtvaardig dat de Nederlandse staat enkel de weduwen ...

De grootvader van Ervan Paturusi (1975) was bevelhebber van de guerrilla, zijn vader Emil blijft het enige kind. 'Mijn moeder werd weduwe toen ze 22 jaar oud was. Ze is nooit meer getrouwd. In 1948 verhuisde ze naar Jogjakarta om metafysica te studeren.’ Hij werd grootgebracht door zijn oma terwijl zijn moeder politiek actief werd. Ze stichtte een islamitische vrouwenorganisatie, werkte mee aan de ...

James Salam (1958) is een vroegere medestrijder van Jeffry Pondaag en vertelt hoe het idee voor de rechtszaken is ontstaan. Alle inspanningen waren eerst gericht op het opzetten van een dialoog in de Nederlandse politiek en maatschappij, maar toen dit mislukte zochten zij een advocaat om actie te ondernemen (‘ik geloof in de juridische onafhankelijkheid’). Dit was het ‘keerpunt’ in hun strijd. De ondersteuning ...

Irwan Lubis (1964) werkt als advocaat in Jakarta en helpt de stichting Comité Nederlandse Ereschulden (Komite Utang Kehormatan Belanda; KUKB) bij de verifiëring van hun data van de slachtoffers. Hij vindt dat de excuses en de compensatie in Rawagede beter gelukt is dan in Sulawesi waar de Nederlandse ambassadeur alleen naar Makassar kwam, maar niet naar de dorpen zelf. Hij legt het verschil tussen ...

Ibu Tjammarong (1911-2016) uit Pare-Pare was 36 jaar oud toen zij haar man verloor. Zij is nooit opnieuw getrouwd. Zij kan het interview alleen nog maar liggend bijwonen en haar zoons Asri en Tabrani doen het verhaal: ‘Ze hebben mijn vader gearresteerd en ons huis in brand gestoken. Ze namen hem mee naar Suppa en daar schoten Nederlandse soldaten hem dood. De broer van mijn vader werd toen ook dood ...

James Salam (1958) is een vroegere medestrijder van Jeffry Pondaag en vertelt hoe het idee voor de rechtszaken is ontstaan. Alle inspanningen waren eerst gericht op het opzetten van een dialoog in de Nederlandse politiek en maatschappij, maar toen dit mislukte zochten zij een advocaat om actie te ondernemen (‘ik geloof in de juridische onafhankelijkheid’). Dit was het ‘keerpunt’ in hun strijd. De ondersteuning ...

Twee medewerkers van de microkredieten coöperatie in Rawagede, beiden dertigers, beschrijven hoe de ontwikkelingsgelden (850.000 Euro) die door de Nederlandse overheid in 2008 aan het dorp werden gegeven – toen bedoeld om een rechtszaak te voorkomen –, terecht kwamen in vier faciliteiten: een permanente markthal, een vakschool, de verbetering van de lokale gezondheidskliniek en de microkredieten coöperatie ...

Meneer Sukarman (1949) is hoofd van de Stichting Rawagede, die voor de belangen van de weduwen opkomt, en zoon van (weduwe) Ibu Cawi (1928-2014): ‘Haar eerste echtgenoot, Bitol, werd door de Nederlanders neergeschoten. Hij ligt begraven bij het monument. Slechts zes maanden nadat ze waren getrouwd, werd hij vermoord. Haar tweede echtgenoot, Sukardi, was een overlevende van de slachting in de rivier ...

Ibu Manna (1925) uit Rappang Sidrap, Zuid-Sulawesi, was in 1947 22 jaar oud toen haar man werd gearresteerd en later doodgeschoten: ‘Ik was thuis toen Lauseng werd opgepakt. Ze zeiden dat ze later zouden uitleggen waarom. Hij werd naar de gevangenis in Rappang gebracht. Niet lang daarna hoorde ik dat hij door de Nederlanders was doodgeschoten, samen met veel anderen. Ook mijn broer is toen doodgeschoten.’ ...

Meneer Sukarman (1949) is hoofd van de Stichting Rawagede, die voor de belangen van de weduwen opkomt, en zoon van (weduwe) Ibu Cawi (1928-2014): ‘Haar eerste echtgenoot, Bitol, werd door de Nederlanders neergeschoten. Hij ligt begraven bij het monument. Slechts zes maanden nadat ze waren getrouwd, werd hij vermoord. Haar tweede echtgenoot, Sukardi, was een overlevende van de slachting in de rivier ...

Ibu Ramisi (1930-2016) uit Parepare, was in 1947 17 jaar oud, toen haar eerste man Sibali samen met andere mannen werd gearresteerd en hij ‘bij het benzinestation werd doodgeschoten’, vertelt haar zoon Bachtiar (1966) uit haar tweede huwelijk. Het compensatiegeld uit Nederland hebben zij gebruikt voor de renovatie van haar huis; zij heeft nu een kamer met ramen en glas. De rest van het geld staat op ...

Yvonne Rieger-Rompas (1956) is onderzoeker voor het Comité Nederlandse Ereschulden (Komite Utang Kehormatan Belanda; KUKB) in Sulawesi. Zij brengt ook interviewers en journalisten van familie naar familie om de verhalen van de slachtoffers en hun nabestaanden te horen. Zij wil de slachtoffers een gezicht geven en erkenning voor hun verhaal: ‘We praten altijd over de helden, maar waar zijn de slachtoffers?’ ...

Abdul Halik (1937) uit Bulukumba, reisde in 2014 met Shafiah Paturusi en Andi Monji naar Den Haag om voor de rechtbank te getuigen in verband met de executies in de dorpen Suppa en Bulukumba in Sulawesi, waar zij hun vaders hebben verloren. Zij eisten gelijke rechten op excuses en compensaties voor de kindslachtoffers met het argument dat het onrechtvaardig is geweest dat de Nederlandse rechter in ...

Syamil Azis Paturusi (1946) is de neef van Ibu Syafiah Paturusi, de zoon van haar broer. Hij was net geboren toen hij zijn vader, die bevelhebber van de guerrilla was, verloor. Net als zijn tante is hij een kindslachtoffer, maar anders dan zij vraagt hij niet om compensatie, want hij heeft niets met schadevergoeding. Net als zijn vader ziet hij zich zelf als ‘vechter’, verduidelijkt zoon Ervan (1975). ...

Yvonne Rieger-Rompas (1956) is onderzoeker voor het Comité Nederlandse Ereschulden (Komite Utang Kehormatan Belanda; KUKB) in Sulawesi. Zij brengt ook interviewers en journalisten van familie naar familie om de verhalen van de slachtoffers en hun nabestaanden te horen. Zij wil de slachtoffers een gezicht geven en erkenning voor hun verhaal: ‘We praten altijd over de helden, maar waar zijn de slachtoffers?’ ...

De familie van Ibu Wanti Dodo (1947-2013) vertelt over Ibu Wanti Dodo, die haar man Enap verloor toen zij 28 jaar oud was. Samen hadden ze twee kinderen. Bapak Junaedi, zoon uit haar tweede huwelijk, was betrokken bij het comité dat voor de verdeling van het geld moest zorgen. ‘Wat mij wel veel verdriet heeft gedaan, is dat iedereen alleen maar aan zichzelf dacht. En niet aan mij. […] Als lid van het ...