Inleiding Het voormalig waterschap Goessche c.a. groot 387.29.60 ha met 339.82.07 ha belastbare oppervlakte, omvat de polders Goessche en de Jan Pier-en-Pinks Provinciale almanak voor Zeeland, 1959, p. 560. . In 1560 wordt als grootte van "den Goeschen poldre" opgegeven 900 gemeten (=353.16 ha), welke "jaerlijx onderhout de lengte van 1400 roeden dijks" Archief de Breede Watering bew. Yerseke, voorlopige ...

Bereik en inhoud Oorspronkelijke inleidingen en bijlagen 1. Ontstaan en ontwikkeling tot de reglementering van 1860 Wanneer de Damlanderpolder bezuiden Bergen precies gestalte heeft gekregen is niet helemaal duidelijk, maar waarschijnlijk staat de inrichting van de polder in verband met de droogmaking van de Bergermeer. Dit project betekende een grote ingreep in de waterhuishouding van de regio bewesten ...

Bereik en inhoud Oorspronkelijke inleidingen en bijlagen Geschiedenis van Den Helder De naam Den Helder Het is niet helemaal duidelijk waar de naam Den Helder precies vandaan komt. In vroeger tijden werd een duin “Hil” of “Hille” genoemd, een eiland dat boven het water uitstak. In het noordelijk kustgebied werd dit vaak uitgesproken als “hel”. Later kwam men vaak het woord “helre” of “hellere” tegen. ...

Bereik en inhoud Oorspronkelijke inleidingen en bijlagen De droogmaking van de Egmondermeer In het tweede kwart van de "16e" eeuw maakte men een start met het droogmaken van de vele meren die het Noorderkwartier van Holland rijk was. Twee Alkmaarders pakten het eerste project aan, de Achtermeer, gelegen bezuiden hun stad. Dit water viel in 1533 droog. Daarmee was de eerste echte droogmakerij van ons ...

Inleiding In 1970 kocht het Rijksarchief in Zeeland bij boekhandel Van Benthem & Jutting te Middelburg drie registers aan, afkomstig van het voormalig Garnizoenscommando Middelburg (Aanwinst 1970.49 en 50, thans inv.nrs 1-3). In 1989 werden deze registers afgezonderd uit de aanwinstenverzameling en als archief van het garnizoenscommando beschreven in een plaatsingslijst. In 1993 werd het archief van ...

Drie jaar verbleef het gebeente van Sint Servatius te Quedlinburg in Saksen. Het gebeente was daarheen overgebracht op last van keizer Otto, die daartoe was aangespoord door zijn moeder. Aan het verblijf aldaar kwam een einde toen enkele inwoners van Maastricht het gebeente uit de kerk van Quedlinburg ontvreemden. Tijdens de reis terug naar Maastricht begeleidde een lichtende wolk de stoet met het ...