Distributiebonnen WOII

Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn bijna alle dagelijkse boodschappen 'op de bon'. De Duitsers voeren dit systeem in om zodat vooral de duizenden onderduikers niet aan voedsel kunnen komen. Alleen tegen inlevering van bonnen kun je kopen wat je nodig hebt. Om aan die bonnen te komen, heb je een stamkaart nodig, een soort ID bewijs. Zo’n stamkaart is verkrijgbaar via de gemeente, wordt voorzien van een foto, controle egel, een vingerafdruk en een gemeentestempel. Er zijn diverse bonnen, o.a. voor vlees, brood, melk en boter, kleding en textiel, tabak, etc. Ook brandstof is alleen op de bon verkrijgbaar. Zwangere vrouwen krijgen extra voedselbonnen en kraamvrouwen voor het kopen van luiers en dekens. Bij veehouders worden de melk- en vleesbonnen afgeknipt omdat zij hierin zelfvoorzienend zijn.In de loop van de oorlog wordt de voedselvoorziening steeds schaarser, vooral aan grondstoffen zoals aardappelen, suiker en meel is een tekort. Dat maakt mensen weer vindingrijk en wordt overgegaan naar surrogaatmiddelen. Zo kweekt men tabak in eigen tuin en wordt surrogaatkoffie gemaakt dat voornamelijk bestaat uit gerst en cichorei.Om aan distributiebonnen te komen voor onderduikers overvallen verzetsgroepen regelmatig distributiekantoren. De buitgemaakte bonnen worden verdeeld onder mensen die onderduikers in huis hebben opgenomen.Ook worden blanco persoonsbewijzen buitgemaakt om er valse persoonsbewijzen mee te maken. Na de oorlog blijven nog lange tijd distributiebonnen nodig voor schaars verkrijgbare producten. Pas in 1952 worden de laatste bonnen afgeschaft en is ook koffie weer zonder bonnen verkrijgbaar.