Akta miasta Mińska Mazowieckiego

Księga protokółów rady miejskiej 1937-1939 sygn. 1, Księga protokółów magistratu 1918-1922 sygn. 2, Sprawozdanie Zarządu za 1934-1939 sygn. 3, Budżety 1936/37, 1937/38 sygn. 4-5, Sprawozdania rachunkowe 1929, 1931, 1936, 1938 sygn. 6-10, Budowa wodociągu 1937-1938 sygn. 11, Księga protokółów magistratu, rady 1939-1942 sygn. 12, Księga wydatków przedsiębiorstw miejskich 1941/42 sygn. 13, Księga protokółów rady 1947-1949 sygn. 14-17, Księga protokółów Prezydium 1944-1949 sygn. 18-21, Księga inwentarzowa [wydatków] Zarządu Miejskiego 1948, 1950 sygn. 22-23 dopływ: 3401/05.04.27 rejestr kar nakładanych przez burmistrza 1938-1939 Spis nr 3 poz. 30, Księga różnych sum pozabudżetowych 1938-1939 Spis nr 3 poz. 31, sprawozdanie finansowe 1932-33 (spis nr 1 poz. 117), rejestr karny 1938-1939 (spis 3 poz. 30), księga sum różnych 1938-1939 (spis 3 poz.31), nab. 4342/2011 dziennik księgowy 1949 bez pieczęci i opisu, nab. 4389/2011 akta osobowe 1931-1952 - 510 j..a 2,85 mb, przes.125/2016, nab. 5379/2017 sprawy personalne- oferty na posady biurowe 1930 Mińsk prawa miejskie otrzymał 29 maja 1421 roku przywilejem lokacyjnym nadanym przez księcia mazowieckiego Janusza I Starszego wydanym na skutek starań Jana vel Janusza z Gościańczyc. Nazwa miasta pochodzi od rzeki Mieni (Mieńsk, Mensco). Mińsk był miastem prywatnym należącym m.in.. do Mińskich ( nazwisko od nazwy miasta przyjęli spadkobiercy Jana z Gościęczyc), Leśnowolskich herbu Awdaniec, Opalińskich herbu Łodzia, Pociejów herbu Waga, Borzęckich herbu Półkozic, od 1807 r. Jezierskich herbu Nowina, od 1870 r. Dernałowiczów. W 1422 r. erygowano pierwszą parafię, która należała do diecezji poznańskiej. W 1549 r. na zachodnim brzegu rzeki Srebrnej powstała druga osada miejska Sendomierz, która została później wchłonięta przez Mińsk. W XVIII wieku miasto przeżywało okres upadku gospodarczego. Po upadku I Rzeczypospolitej Mińsk znalazł się w zaborze austriackim należał do departamentu warszawskiego powiatu w Wiązownej. W Królestwie Polskim w Mińsku miały siedzibę władze obwodu stanisławowskiego, a później powiatu stanisławowskiego. W 1867 r. utworzony został powiat miński w guberni warszawskiej, w 1868 r. władze carskie zmieniły mu nazwę Mińsk na Nowomińsk, a nazwę powiatu na nowomiński. Od 1890 r. mieszczą się tu koszary wojskowe. W 1910 r . Mińsk miał 5794 mieszkańców. Od 7 lipca 1916 miasto nosi nazwę Mińsk Mazowiecki. W 1920 r. Mińsk liczył 10 518 mieszkańców, w tym 4130 Żydów. Funkcję Burmistrza sprawowali: Bolesław Berkan, Wacław Krajewski, Trajan Przybon, w okresie okupacji niemieckiej: Antoni Lewandowski, Józef Kizrewicz. Siedziba władz ul. Warszawska 54 (okres okupacji). Mińsk Mazowiecki został wyzwolony 30 lipca 1944 r., a następnego dnia zbombardowany przez Sowietów. Z tego powodu władze miasta przeniosły się na ul. Kościuszki do budynku Wydziału Powiatowego. Przez pewien czas Zarząd Miejski mieścił się przy ul. Warszawskiej róg Kopernika, a później przy ul. Daszyńskiego.8 sierpnia 1944 r. zebrała się po raz pierwszy Miejska Rada Narodowa. Przewodniczącym był Karol Niekant, jego następcą w 1945 r. Antoni Jachacy. Wg ustawy z 11.09.1944 r. organem wykonawczym MRN był Zarząd Miejski składający się z burmistrza, wiceburmistrza i członków. Zarząd Miejski wykonywał uchwały i zalecenia Rady Narodowej, do której kompetencji należało: planowanie publiczne, wykonywanie kontroli społecznej, wykonywanie czynności dotyczących rad narodowych jako organów uchwałodawczych związków samorządowych, podejmowanie ważnych społecznych akcji o charakterze ogólno-państwowym, podejmowanie uchwał w innych sprawach wyszczególnionych w ustawie, wybór Zarządu Miejskiego, powoływanie prezydium i Komisji, uchwalanie ich regulaminu, uchwalanie budżetów i planów pracy rady, podejmowanie uchwał dotyczących podstawowych prac samorządu.