Robert Ollier: Deux années de separation

De auteur, afkomstig uit Parijs, wordt juni 1940 met zijn kameraden door de Duitsers krijgsgevangen genomen bij Duinkerken.Er zijn veel gewonden. Ze moeten lopen via Lille en Lockeren door België en gaan daarna verder per goederentrein en schip door Nederland. Onderweg worden ze door de Belgische en Nederlandse bevolking van voedsel voorzien. Eindbestemming is het kamp Altengrabow. Ze worden daar gefouilleerd en gaan dan door naar Schmalforden, waar ze graafwerk moeten verrichten. Ze worden met 200 man in een oude hooischuur ondergebracht. Hij krijgt post van zijn vrouw. Door het slechte voedsel krijgen velen dysenterie. Hij saboteert en met een groep anderen staakt hij het werk. Na enkele maanden worden ze per beestenwagen naar kamp Tallingbostel gebracht. In Hannover worden ze tewerkgesteld in een wapenfabriek, waar ze ook onderdak krijgen. Het eten is niet slecht. Ze mogen niet praten met de overige tewerkgestelden. Augustus 1942 ontsnapt hij met twee anderen, na al zijn bezittingen te hebben verkocht om een treinkaartje te kunnen kopen. Ze bereiken Eupen, waar ze door de Duitse politie worden opgepakt en ze komen weer in Tallingbostel terecht. Op de laatste bladzijde bevindt de auteur zich in Nederland en bedenkt op welke manier hij naar Frankrijk kan terugkeren. De auteur, afkomstig uit Parijs, wordt juni 1940 met zijn kameraden door de Duitsers krijgsgevangen genomen bij Duinkerken.Er zijn veel gewonden. Ze moeten lopen via Lille en Lockeren door België en gaan daarna verder per goederentrein en schip door Nederland. Onderweg worden ze door de Belgische en Nederlandse bevolking van voedsel voorzien. Eindbestemming is het kamp Altengrabow. Ze worden daar gefouilleerd en gaan dan door naar Schmalforden, waar ze graafwerk moeten verrichten. Ze worden met 200 man in een oude hooischuur ondergebracht. Hij krijgt post van zijn vrouw. Door het slechte voedsel krijgen velen dysenterie. Hij saboteert en met een groep anderen staakt hij het werk. Na enkele maanden worden ze per beestenwagen naar kamp Tallingbostel gebracht. In Hannover worden ze tewerkgesteld in een wapenfabriek, waar ze ook onderdak krijgen. Het eten is niet slecht. Ze mogen niet praten met de overige tewerkgestelden. Augustus 1942 ontsnapt hij met twee anderen, na al zijn bezittingen te hebben verkocht om een treinkaartje te kunnen kopen. Ze bereiken Eupen, waar ze door de Duitse politie worden opgepakt en ze komen weer in Tallingbostel terecht. Op de laatste bladzijde bevindt de auteur zich in Nederland en bedenkt op welke manier hij naar Frankrijk kan terugkeren. De auteur heeft het verslag opgedragen aan zijn echtgenote. Er zijn veel ontbrekende of losse bladzijden.