Geza L. Weisz: Egodocument (getypt stuk (origineel))

Geza L. Weisz is plm. 40 jaar, joods, Hongaar, maar in Duitsland opgegroeid. Hij beschouwt het Duits als zijn moedertaal (hij spreekt geen hongaars). Zijn vader en zuster wonen in Budapest.Hij is acteur en regisseur en vluchtte in of omstreeks 1933 naar Nederland, waar hij door werk, half op artistiek en litterair, half op zakelijk gebied, in zijn onderhoud voorzag en met een Hollands-joodse vrouw trouwde. Zijn toekomst wenst hij zich in Nederland. Hier heeft hij een bestaansmogelijkheid, relaties, geld. In september 1942 verlaten zij uit voorzichtigheid hun woning en laten hun 4-jarig zoontje onderduiken buiten de stad; zelf komen zij tenslotte te wonen ten huize van dr. F. Rimathé en zijn vrouw, Amstel 278. Als het dagboek begint, woont Weisz daar opnieuw, nu definitief ondergedoken nadat hij van 5 maart tot omstreeks half april 1943, om redenen die ons onbekend blijven, op de Amstelveense weg gevangen had gezeten. Zijn vrouw, sedert jaren periodiek zenuwziek (manisch depressief), nu bovendien onder de aantrekkingskracht van een andere man, verblijft in een rusthuis. Teleurgesteld in deze man, maar haar vrijheid en zelfstandigheid, z.g.n. niet ontwikkeld in een ook overigens vaak moeilijk huwelijk, willende veroveren, verlaat zij deze inrichting, put zich wekenlang uit in doelloze activiteit (sociale omgang, inefficiënte pogingen arisch verklaard te worden) en keert tenslotte diep gedeprimeerd naar het rusthuis terug. Haar man wacht op haar, eerst ongeduldig, jaloers, ongelukkig, hartstochtelijk, later kalmer, vermoeid, maar met even grote toewijding. Tegen de, vooral huishoudelijke, plichten die haar wachten wanneer zij zich weer bij hem voegt, ziet zij erg op, zoals zij alle plichten haar gehele leven geschuwd heeft. Als in september echter hun zoontje voor een paar dagen bij zijn vader logeert, komt zij weer in het huis aan de Amstel wonen. Geza L. Weisz is plm. 40 jaar, joods, Hongaar, maar in Duitsland opgegroeid. Hij beschouwt het Duits als zijn moedertaal (hij spreekt geen hongaars). Zijn vader en zuster wonen in Budapest.Hij is acteur en regisseur en vluchtte in of omstreeks 1933 naar Nederland, waar hij door werk, half op artistiek en litterair, half op zakelijk gebied, in zijn onderhoud voorzag en met een Hollands-joodse vrouw trouwde. Zijn toekomst wenst hij zich in Nederland. Hier heeft hij een bestaansmogelijkheid, relaties, geld. In september 1942 verlaten zij uit voorzichtigheid hun woning en laten hun 4-jarig zoontje onderduiken buiten de stad; zelf komen zij tenslotte te wonen ten huize van dr. F. Rimathé en zijn vrouw, Amstel 278. Als het dagboek begint, woont Weisz daar opnieuw, nu definitief ondergedoken nadat hij van 5 maart tot omstreeks half april 1943, om redenen die ons onbekend blijven, op de Amstelveense weg gevangen had gezeten. Zijn vrouw, sedert jaren periodiek zenuwziek (manisch depressief), nu bovendien onder de aantrekkingskracht van een andere man, verblijft in een rusthuis. Teleurgesteld in deze man, maar haar vrijheid en zelfstandigheid, z.g.n. niet ontwikkeld in een ook overigens vaak moeilijk huwelijk, willende veroveren, verlaat zij deze inrichting, put zich wekenlang uit in doelloze activiteit (sociale omgang, inefficiënte pogingen arisch verklaard te worden) en keert tenslotte diep gedeprimeerd naar het rusthuis terug. Haar man wacht op haar, eerst ongeduldig, jaloers, ongelukkig, hartstochtelijk, later kalmer, vermoeid, maar met even grote toewijding. Tegen de, vooral huishoudelijke, plichten die haar wachten wanneer zij zich weer bij hem voegt, ziet zij erg op, zoals zij alle plichten haar gehele leven geschuwd heeft. Als in september echter hun zoontje voor een paar dagen bij zijn vader logeert, komt zij weer in het huis aan de Amstel wonen.