K. Koster: Dagboek (blocnotes)

'Wij krijgen het in ons hooft naar Frankrijk te gaan. Meer om wat te zien dan te werken,' schrijft Kees Koster over een drie maanden durende reis, met broer Gerrit en enkele vrienden, net als hij allemaal uit Duivendrecht. Op 1 januari 1941 stappen de jongens, allemaal rond de twintig, op het Amsterdamse CS op de trein. 'Gerrit had Clare, wij besluiten er van te proeven wat dan ook gebeurd. Al gauw is er een woordenwisseling tussen Wout en Karel. Waar wij voordat het erger word tussenbeide komt. Wij reizen welgemoed tot we in R'dam aankomen en onze oogen uitkijken naar de verwoestingen.' Mogelijk zijn deze jongens militairen die, na de Nederlandse capitulatie werkloos geraakt, vrijwillig hun diensten hebben aangeboden aan de Duitse bouwmaatschappij Organisation Todt. Tijdens hun verblijf dichtbij de stad Amiens wordt er weliswaar gewerkt op een vliegveld, maar nergens staat te lezen welk. Er wordt gestolen, versierd en veel gedronken. 'In een cafeetje komt een Madam, zet voor een dronkelap een flesch vol en wij wat in een kopje dat was te bar, vooral voor Duivendrecht, die madam daar kwam ik door in verrukking, wij lachen ons slap, hij is die flesch al gauw kwijt en in onze magen verdwennen.' Met zo'n 200 andere vrijwilligers verblijft het reisgezelschap in pastorieën, op kampen en boerderijen. 'Wij stonden met 135 man, weer in de steek gelaten door die Duitsers en onze leiding die inkwartiering voor ons zochten, vonden een bal en zijn aan het lellen gegaan op ijs dat was wel mooi op ijs voetbalen om de haverklap viel er een om en steeds trap je mis.' De Fransen vindt Koster 'heel goed maar het is zoo arm en vies en vooral met zulk weer. Bij de vuilste boer in Holland is het nog knapper dat laat maar rotte.' 'Wij krijgen het in ons hooft naar Frankrijk te gaan. Meer om wat te zien dan te werken,' schrijft Kees Koster over een drie maanden durende reis, met broer Gerrit en enkele vrienden, net als hij allemaal uit Duivendrecht. Op 1 januari 1941 stappen de jongens, allemaal rond de twintig, op het Amsterdamse CS op de trein. 'Gerrit had Clare, wij besluiten er van te proeven wat dan ook gebeurd. Al gauw is er een woordenwisseling tussen Wout en Karel. Waar wij voordat het erger word tussenbeide komt. Wij reizen welgemoed tot we in R'dam aankomen en onze oogen uitkijken naar de verwoestingen.' Mogelijk zijn deze jongens militairen die, na de Nederlandse capitulatie werkloos geraakt, vrijwillig hun diensten hebben aangeboden aan de Duitse bouwmaatschappij Organisation Todt. Tijdens hun verblijf dichtbij de stad Amiens wordt er weliswaar gewerkt op een vliegveld, maar nergens staat te lezen welk. Er wordt gestolen, versierd en veel gedronken. 'In een cafeetje komt een Madam, zet voor een dronkelap een flesch vol en wij wat in een kopje dat was te bar, vooral voor Duivendrecht, die madam daar kwam ik door in verrukking, wij lachen ons slap, hij is die flesch al gauw kwijt en in onze magen verdwennen.' Met zo'n 200 andere vrijwilligers verblijft het reisgezelschap in pastorieën, op kampen en boerderijen. 'Wij stonden met 135 man, weer in de steek gelaten door die Duitsers en onze leiding die inkwartiering voor ons zochten, vonden een bal en zijn aan het lellen gegaan op ijs dat was wel mooi op ijs voetbalen om de haverklap viel er een om en steeds trap je mis.' De Fransen vindt Koster 'heel goed maar het is zoo arm en vies en vooral met zulk weer. Bij de vuilste boer in Holland is het nog knapper dat laat maar rotte.'