R.A. Timmerman: Dagboek (1 cahier plus losse vellen uit een cahier)

Met zijn ouders en broertjes Jan en Fred brengt Utrechtenaar Ronald Aegidius Timmerman zijn vroege jeugd door in Bandung, West-Java. Als het gezin in 1939 terugkeert naar Utrecht, wordt vader directeur van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid. In de oorlogsjaren is Roland leerling aan het Stedelijk Gymnasium. Over het dagboek dat hij als scholier bijhoudt, schrijft Ronald jaren later: "Het leven van een puberjongetje ging redelijk gewoon door, in die eerste oorlogsjaren. Verliefdheden, hockey, e.d.". Maar hij verbaast zich over een dagboekfragment van zijn hand uit 1942: "Hoe komt een jongen van dertien erbij om van 'vergassen' te spreken? Dat behoorde toch niet tot het normale vocabulaire? Ik schrok ervan, nu". Op 7 oktober 1944 moeten mannen tussen de 17 en 50 jaar zich op het Utrechtse Vredenburg melden voor graafwerk. Anders dan zijn broers valt Ronald nog niet in die leeftijdscategorie. Na een actie waarbij alle huizen worden gecontroleerd, zal uiteindelijk een groep van 9000 mensen worden weggevoerd: "Om 11 uur hoorden we dat ze in 't achterom (en de achterbuurt achter onze straat) aan het huis zoeken waren en de deuren intrapten. Dadelijk brachten we onze schuilplaats in orde. Om 1 uur hadden we nog niets gemerkt en we kregen langzamerhand honger. Ik ging op weg om eten te halen. Op de overloop (dus boven de trap naar de zolder) hoorde ik een zware stem in de gang, van iemand die niet van ons was. Als een haas, maar geruisloos, ben ik weggegaan. Narrow escape! Ik zat nog niet goed en wel in de schuilplaats of daar kwamen ze ook op no. 11. Een mof vlak onder ons heeft ons niet gezien. Toen hij weg was zijn we tevoorschijn gekomen". Na de bevrijding studeert Ronald aan Nyenrode. Hij wordt manager bij Unilever en later directeur van Dobbelman en Hero. Met zijn ouders en broertjes Jan en Fred brengt Utrechtenaar Ronald Aegidius Timmerman zijn vroege jeugd door in Bandung, West-Java. Als het gezin in 1939 terugkeert naar Utrecht, wordt vader directeur van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid. In de oorlogsjaren is Roland leerling aan het Stedelijk Gymnasium. Over het dagboek dat hij als scholier bijhoudt, schrijft Ronald jaren later: "Het leven van een puberjongetje ging redelijk gewoon door, in die eerste oorlogsjaren. Verliefdheden, hockey, e.d.". Maar hij verbaast zich over een dagboekfragment van zijn hand uit 1942: "Hoe komt een jongen van dertien erbij om van 'vergassen' te spreken? Dat behoorde toch niet tot het normale vocabulaire? Ik schrok ervan, nu". Op 7 oktober 1944 moeten mannen tussen de 17 en 50 jaar zich op het Utrechtse Vredenburg melden voor graafwerk. Anders dan zijn broers valt Ronald nog niet in die leeftijdscategorie. Na een actie waarbij alle huizen worden gecontroleerd, zal uiteindelijk een groep van 9000 mensen worden weggevoerd: "Om 11 uur hoorden we dat ze in 't achterom (en de achterbuurt achter onze straat) aan het huis zoeken waren en de deuren intrapten. Dadelijk brachten we onze schuilplaats in orde. Om 1 uur hadden we nog niets gemerkt en we kregen langzamerhand honger. Ik ging op weg om eten te halen. Op de overloop (dus boven de trap naar de zolder) hoorde ik een zware stem in de gang, van iemand die niet van ons was. Als een haas, maar geruisloos, ben ik weggegaan. Narrow escape! Ik zat nog niet goed en wel in de schuilplaats of daar kwamen ze ook op no. 11. Een mof vlak onder ons heeft ons niet gezien. Toen hij weg was zijn we tevoorschijn gekomen". Na de bevrijding studeert Ronald aan Nyenrode. Hij wordt manager bij Unilever en later directeur van Dobbelman en Hero. In een korte toelichting op de dagboeken schrijft de heer Timmerman in 2011: "Het tweede dagboek heb ik in 1946 overgeschreven uit een aantal kleine opschrijfboekjes, waarvan ik bang was dat ik ze later niet meer zou kunnen lezen (met de nieuwe versie heb ik nu ook moeite). Hoewel ik ervan overtuigd ben dat ik ze letterlijk overnam, en niet oppoetste, is dat gedeelte dus minder authentiek dan het eerste, wat de oorspronkelijke versie is".