T. van Haaren: Memoires (A4-vellen getypt)

Na zijn voortijdige pensionering in 1988 zoekt Theo van Haaren, oud-secretaris van de Reclasseringsraad, zijn heil in het buitenland. Ten dele om zijn memoires te schrijven verhuist hij naar Brac, een dorp in Joegoslavië, waar algauw een reeks gewapende conflicten uitbreekt. Nadat de federale staat in 1991 is uiteengevallen, ontstaat in delen van Kroatië, Bosnië en Herzegovina een hevige burgeroorlog, die de in 1925 geboren Haarlemmer met zijn ‘eigen verschrikkelijke oorlog’ confronteert. ‘Dwangmatig kijk ik de hele dag naar TV Zagreb, verzuipend in het geweld: beelden van vernietiging van Sarajevo, Dubrovnik en dorpen, de dood van weerloze kinderen, het afslachten van gewone mensen, die worden verdreven of vermoord vanwege het gegeven dat ze Kroaat of Moslim zijn.’ Een kleine vijftig jaar eerder, in 1942, verricht de dan zeventienjarige Theo koeriersdiensten voor verzetsgroep CS-6. Niet wetend dat leden van die groep leidinggevende NSB’ers om het leven brengen. Nadat de meeste leden, waaronder hartsvriend Jan van Mierlo, op 1 oktober 1943 zijn gefusilleerd, vlucht Theo naar de Belgische Ardennen, waar hij meedoet aan o.a. aanslagen en sabotage. Nachten brengt hij door bij de rivier de Ourthe: ‘Mijn god wat heb ik daar een kou geleden, op open plaatsen, in dichte sparrenbossen, onder een natte deken, hele dagen in de regen.’ Datzelfde jaar meldt hij zich als vrijwilliger bij Regiment Limburg Stoottroepen. Met Amerikaanse soldaten trekt hij door Duitsland, waarna hij, in een Amerikaans uniform en met een geconfisqueerde auto, terugrijdt naar Haarlem. Nederland is dan bevrijd. Als hij wordt opgeroepen voor militaire dienst in Nederlands-Indië, vlucht hij opnieuw naar België, alwaar hij, op grond van zijn officiële erkenning als gewapend verzetsman, gratis kan studeren aan een sociale academie. De avontuurlijk ingestelde Theo van Haaren, die in zijn memoires uitgebreid stilstaat bij talloze liefdesrelaties en seksuele escapades, is zijn hele leven pacifist gebleven. Na zijn voortijdige pensionering in 1988 zoekt Theo van Haaren, oud-secretaris van de Reclasseringsraad, zijn heil in het buitenland. Ten dele om zijn memoires te schrijven verhuist hij naar Brac, een dorp in Joegoslavië, waar algauw een reeks gewapende conflicten uitbreekt. Nadat de federale staat in 1991 is uiteengevallen, ontstaat in delen van Kroatië, Bosnië en Herzegovina een hevige burgeroorlog, die de in 1925 geboren Haarlemmer met zijn ‘eigen verschrikkelijke oorlog’ confronteert. ‘Dwangmatig kijk ik de hele dag naar TV Zagreb, verzuipend in het geweld: beelden van vernietiging van Sarajevo, Dubrovnik en dorpen, de dood van weerloze kinderen, het afslachten van gewone mensen, die worden verdreven of vermoord vanwege het gegeven dat ze Kroaat of Moslim zijn.’ Een kleine vijftig jaar eerder, in 1942, verricht de dan zeventienjarige Theo koeriersdiensten voor verzetsgroep CS-6. Niet wetend dat leden van die groep leidinggevende NSB’ers om het leven brengen. Nadat de meeste leden, waaronder hartsvriend Jan van Mierlo, op 1 oktober 1943 zijn gefusilleerd, vlucht Theo naar de Belgische Ardennen, waar hij meedoet aan o.a. aanslagen en sabotage. Nachten brengt hij door bij de rivier de Ourthe: ‘Mijn god wat heb ik daar een kou geleden, op open plaatsen, in dichte sparrenbossen, onder een natte deken, hele dagen in de regen.’ Datzelfde jaar meldt hij zich als vrijwilliger bij Regiment Limburg Stoottroepen. Met Amerikaanse soldaten trekt hij door Duitsland, waarna hij, in een Amerikaans uniform en met een geconfisqueerde auto, terugrijdt naar Haarlem. Nederland is dan bevrijd. Als hij wordt opgeroepen voor militaire dienst in Nederlands-Indië, vlucht hij opnieuw naar België, alwaar hij, op grond van zijn officiële erkenning als gewapend verzetsman, gratis kan studeren aan een sociale academie. De avontuurlijk ingestelde Theo van Haaren, die in zijn memoires uitgebreid stilstaat bij talloze liefdesrelaties en seksuele escapades, is zijn hele leven pacifist gebleven.