F.M.F. Claassen: De lotgevallen van de Nederlandse Colditz - Groep door F.M.F. Claassen, oud eerste-luitenant K.N.I.L

De auteur beschrijft uitvoerig zijn herinneringen aan zijn tijd in krijgsgevangenschap als oud-KNIL militair in Colditz. Hij vertelt over de Colditz-groep. Over de heenreis per trein via het kamp in Soest in Westfalen en dan naar het volgende kamp in Juliusburg. De reis gaat in personenwagens onder bewaking. Het kamp ligt ten noorden van Breslau (Wroclaw) en is in een oud klooster. Daar volgt registratie en controle van bezittingen. Hij brengt hier de winter door. Het is koud. De zomer er op wordt er gesport, gezwommen en ligt men te zonnebaden. Meestal is er drie maal per dag appèl. Juli 1941 wordt hij overgebracht naar Colditz in een trein met personenwagens. Hij komt in het kasteel in Colditz aan. Hoe het eruit ziet en wat er allemaal is wordt door hem uitvoerig beschreven. Er zijn verschillende kerken. Duitsers ziet men niet veel. Hij slaapt in een groot vertrek met kachel. Er is een keuken bij en het eten is behoorlijk. Hij vertelt over de aanwezige personen, de verschillen tussen de meerdere nationaliteiten en geslaagde ontvluchtingen. Hij zegt dat de later gemaakte TV-serie over Colditz op vele punten niet met de waarheid overeenkomt. Er is een Engelse militair met twee kunstbenen. De ruimte is klein voor het aantal mensen, in het bos is een park gemaakt, waar men onder bewaking kan "wandelen". 's Morgens is er brood met thee, tussen de middag aardappelen en groente. Doordat het Engelse Rode Kruis extra voedsel stuurt, is er genoeg te eten. Men krijgt kleding uit Zwitserland. Rookwaar is er voor de Nederlanders niet. Men speelt bridge, doet spelletjes en er is een Nederlandse bibliotheek. Er wordt een piano aangeschaft en er komt vlak voor hun vertrek een projector van het YMCA. Er is toneel en er zijn revues, waarbij de mannen vrouwenrollen spelen. Een Fransman is de arts, maar er zijn meer aanwezig. Men is op de hoogte van het wereldgebeuren. De auteur beschrijft uitvoerig zijn herinneringen aan zijn tijd in krijgsgevangenschap als oud-KNIL militair in Colditz. Hij vertelt over de Colditz-groep. Over de heenreis per trein via het kamp in Soest in Westfalen en dan naar het volgende kamp in Juliusburg. De reis gaat in personenwagens onder bewaking. Het kamp ligt ten noorden van Breslau (Wroclaw) en is in een oud klooster. Daar volgt registratie en controle van bezittingen. Hij brengt hier de winter door. Het is koud. De zomer er op wordt er gesport, gezwommen en ligt men te zonnebaden. Meestal is er drie maal per dag appèl. Juli 1941 wordt hij overgebracht naar Colditz in een trein met personenwagens. Hij komt in het kasteel in Colditz aan. Hoe het eruit ziet en wat er allemaal is wordt door hem uitvoerig beschreven. Er zijn verschillende kerken. Duitsers ziet men niet veel. Hij slaapt in een groot vertrek met kachel. Er is een keuken bij en het eten is behoorlijk. Hij vertelt over de aanwezige personen, de verschillen tussen de meerdere nationaliteiten en geslaagde ontvluchtingen. Hij zegt dat de later gemaakte TV-serie over Colditz op vele punten niet met de waarheid overeenkomt. Er is een Engelse militair met twee kunstbenen. De ruimte is klein voor het aantal mensen, in het bos is een park gemaakt, waar men onder bewaking kan "wandelen". 's Morgens is er brood met thee, tussen de middag aardappelen en groente. Doordat het Engelse Rode Kruis extra voedsel stuurt, is er genoeg te eten. Men krijgt kleding uit Zwitserland. Rookwaar is er voor de Nederlanders niet. Men speelt bridge, doet spelletjes en er is een Nederlandse bibliotheek. Er wordt een piano aangeschaft en er komt vlak voor hun vertrek een projector van het YMCA. Er is toneel en er zijn revues, waarbij de mannen vrouwenrollen spelen. Een Fransman is de arts, maar er zijn meer aanwezig. Men is op de hoogte van het wereldgebeuren.