Walter Cornelis: Herinneringen aan de bezettingsjaren 1940 - 1945 Walter Cornelis (1) en Dagboek," De bevrijding." Wr. Cornelis (2)

De auteur zit in Den Haag op de HBS. Hij vertelt over de tot dan toe meegemaakte dingen. Over de arbeidsinzet, de honger, Dolle Dinsdag en de razzia's op scholen. Hij herinnert aan de Duitse inval en de gevoerde strijd. Het Departement voor Volksvoorlichting en Kunsten is net gesloten en de leidende figuren nemen de benen. Men leeft op geruchten. Er is onrust. Max Blokzijl vlucht. Eerder al, tijdens de septemberdagen 1944 is men ook in grote getale gevlucht. In het zuiden van Nederland komt men terug na het doodlopen van het geallieerde offensief. Hij heeft het over het wegvoeren van joden, studenten en arbeiders. Nederlandse officieren worden krijgsgevangen genomen. Hij vertelt uitgebreid hoe hij tijdens de arbeidsinzet en razzia's thuis onder de vloer een onderduikplaats inricht en hoe ze er met vier personen kunnen slapen. Er zijn drie matrassen en een hangmat. Er is licht en een radio. Gevangenen worden per schip of tram weggevoerd. Hij noemt aantallen. Verder noemt hij de voedselprijzen. Er is hongeroedeem. Men werkt vaak niet meer omdat men te weinig verdient om van te leven. Er wordt gesjacherd door veel mensen. Hongertochten worden ondernomen. De bezettingsautoriteit verliest haar gezag door de ingevoerde maatregelen en de regering in Londen spoort aan tot verzet. De mensen eten tulpenbollen en suikerbieten en de auteur vertelt wat je daar van kan maken. Het Zweedse Rode Kruis geeft brood en margarine. In de winter worden in de buurt bomen gekapt voor de kachel. In de ontstane gaten wordt vuil gestort. Het asfalt van trottoirtegels wordt gestolen. Uit de leeg staande huizen wordt hout weggehaald. De stad ziet er totaal anders uit. Het dagboek over de bevrijding begint hij op 3 april 1945. De bevrijding voelt hij aankomen, maar deze is helaas voor velen te laat. In Den Haag zijn geen V-wapens meer, de Duitsers hebben hun startbanen vernield. In colonnes vlucht men naar het oosten van Nederland. De auteur zit in Den Haag op de HBS. Hij vertelt over de tot dan toe meegemaakte dingen. Over de arbeidsinzet, de honger, Dolle Dinsdag en de razzia's op scholen. Hij herinnert aan de Duitse inval en de gevoerde strijd. Het Departement voor Volksvoorlichting en Kunsten is net gesloten en de leidende figuren nemen de benen. Men leeft op geruchten. Er is onrust. Max Blokzijl vlucht. Eerder al, tijdens de septemberdagen 1944 is men ook in grote getale gevlucht. In het zuiden van Nederland komt men terug na het doodlopen van het geallieerde offensief. Hij heeft het over het wegvoeren van joden, studenten en arbeiders. Nederlandse officieren worden krijgsgevangen genomen. Hij vertelt uitgebreid hoe hij tijdens de arbeidsinzet en razzia's thuis onder de vloer een onderduikplaats inricht en hoe ze er met vier personen kunnen slapen. Er zijn drie matrassen en een hangmat. Er is licht en een radio. Gevangenen worden per schip of tram weggevoerd. Hij noemt aantallen. Verder noemt hij de voedselprijzen. Er is hongeroedeem. Men werkt vaak niet meer omdat men te weinig verdient om van te leven. Er wordt gesjacherd door veel mensen. Hongertochten worden ondernomen. De bezettingsautoriteit verliest haar gezag door de ingevoerde maatregelen en de regering in Londen spoort aan tot verzet. De mensen eten tulpenbollen en suikerbieten en de auteur vertelt wat je daar van kan maken. Het Zweedse Rode Kruis geeft brood en margarine. In de winter worden in de buurt bomen gekapt voor de kachel. In de ontstane gaten wordt vuil gestort. Het asfalt van trottoirtegels wordt gestolen. Uit de leeg staande huizen wordt hout weggehaald. De stad ziet er totaal anders uit. Het dagboek over de bevrijding begint hij op 3 april 1945. De bevrijding voelt hij aankomen, maar deze is helaas voor velen te laat. In Den Haag zijn geen V-wapens meer, de Duitsers hebben hun startbanen vernield. In colonnes vlucht men naar het oosten van Nederland.