: Ons leven in het arbeidsdienstkamp Waterloo in barak E

10 November 1944 wordt de schrijver in Rotterdam met anderen opgepakt bij een razzia. Hij wordt naar de Marinierskzarne aan het Toepad gebracht. Hij blijft er één nacht. Men zingt liederen en er worden verhalen verteld. De volgende ochtend worden enkelen vrijgelaten. Er komt na lange tijd warm eten. Duitse soldaten vormen de bewaking en hij kan niet wegvluchten. Met anderen marcheert hij langs de Kralingse plas richting Gouda. Voordat hij vertrekt komt familie nog pakjes brengen. Een Duitser dwingt hen via een verharde weg in het donker naar Waddinxveen te lopen. Daar krijgt hij onderdak in een hal. Zijn groep komt als laatste aan en hij moet op de kale grond slapen. Het is donker en er komen de hele nacht mensen langs naar buiten naar de wc. Het lukt hem niet te slapen. Zondag, de volgende ochtend krijgt hij koffie. Hij geeft een briefje mee voor thuis aan degene die de koffie komt brengen. Ze krijgen brood van de Duitsers. De hal blijkt van Dobbelman te zijn. De bevolking van Waddinxveen geeft brood, appels en brood bij het afmarcheren richting Utrecht. Het regent en hij draagt zware bagage. Om de 6 kilometer is er een rustpauze. Hij geeft weer een brief naar huis mee. Mensen geven hen onderweg voedsel. Men loopt tot het donker verder tot men in de verte een stad ziet. Men begint van vreugde te zingen. Telkens denkt hij aan ontsnappen. Ze komen bij de Cromhoutkazerne in Utrecht aan en worden daar ondergebracht. Er is stro op de grond en zijn voeten doen pijn. 's Nachts krijgt hij warm eten. De volgende ochtend gaat het na een kop koffie en een stuk bloedworst verder richting Amersfoort. Hij loopt over een asfaltweg en daarna door de bossen naar het kamp. Hij geeft onderweg nog eens een brief naar huis mee aan een vrouw. Het kamp is omgeven door prikkeldraad. Er is weinig plaats, maar iemand wil een krib met hem delen. Een tandarts heeft een eigen bed en is per auto en rijtuig gebracht. Het is benauwd, maar hij slaapt goed. Er zijn veel Rotterdammers. 10 November 1944 wordt de schrijver in Rotterdam met anderen opgepakt bij een razzia. Hij wordt naar de Marinierskzarne aan het Toepad gebracht. Hij blijft er één nacht. Men zingt liederen en er worden verhalen verteld. De volgende ochtend worden enkelen vrijgelaten. Er komt na lange tijd warm eten. Duitse soldaten vormen de bewaking en hij kan niet wegvluchten. Met anderen marcheert hij langs de Kralingse plas richting Gouda. Voordat hij vertrekt komt familie nog pakjes brengen. Een Duitser dwingt hen via een verharde weg in het donker naar Waddinxveen te lopen. Daar krijgt hij onderdak in een hal. Zijn groep komt als laatste aan en hij moet op de kale grond slapen. Het is donker en er komen de hele nacht mensen langs naar buiten naar de wc. Het lukt hem niet te slapen. Zondag, de volgende ochtend krijgt hij koffie. Hij geeft een briefje mee voor thuis aan degene die de koffie komt brengen. Ze krijgen brood van de Duitsers. De hal blijkt van Dobbelman te zijn. De bevolking van Waddinxveen geeft brood, appels en brood bij het afmarcheren richting Utrecht. Het regent en hij draagt zware bagage. Om de 6 kilometer is er een rustpauze. Hij geeft weer een brief naar huis mee. Mensen geven hen onderweg voedsel. Men loopt tot het donker verder tot men in de verte een stad ziet. Men begint van vreugde te zingen. Telkens denkt hij aan ontsnappen. Ze komen bij de Cromhoutkazerne in Utrecht aan en worden daar ondergebracht. Er is stro op de grond en zijn voeten doen pijn. 's Nachts krijgt hij warm eten. De volgende ochtend gaat het na een kop koffie en een stuk bloedworst verder richting Amersfoort. Hij loopt over een asfaltweg en daarna door de bossen naar het kamp. Hij geeft onderweg nog eens een brief naar huis mee aan een vrouw. Het kamp is omgeven door prikkeldraad. Er is weinig plaats, maar iemand wil een krib met hem delen. Een tandarts heeft een eigen bed en is per auto en rijtuig gebracht. Het is benauwd, maar hij slaapt goed. Er zijn veel Rotterdammers.