: Brief uit Oosterbeek

Verteld wordt dat Arnhem van 17 september tot 26 september 1944 in Engelse handen is. Er dalen zweefvliegtuigen neer. Vreugde alom. Maar na enkele dagen beginnen Duitse bombardementen. De auteur geeft een nauwkeurig verslag van de strijd, noemt de getroffen gebieden in de stad, onder meer de Walburgiskerk. 's Nachts beschieten Duitse soldaten de ramen. De anonieme auteur zegt dat hij met zijn gezin eerst in de eigen kelder slaapt en dan bij de buren. Daar is meer ruimte. Matrassen en dekens worden er naar toe gebracht. 's Nachts waakt men om de beurt. Het huis ligt midden tussen de gevechten van de Duitsers en Engelsen in. De kogels vliegen tegen de buitenmuur. Zijn schilderijen brengt hij naar de kelder. Koffers met kleren, zilver en levensmiddelen worden bij gebrek aan ruimte naar het buurthuis gebracht. Er is geen gas, water en licht meer. Dagelijks komen de Engelsen langs met chocola en sigaretten. Het dak wordt geraakt. Ook het huis waar ze zitten krijgt voltreffers. Overal hangt stof en kruitdamp. De stemming blijft prima. Ze eten uit één grote pan. Engelsen evacueren hen naar de concertzaal, omdat alles in brand vliegt. Enkele dingen kan hij redden. Vanaf de volgende dag verhuist hij van kelder naar kelder. Telkens wordt de kelder waar hij zijn onderdak heeft, in puin geschoten en moet hij een nieuwe vinden. Eén keer slaat op 10 meter afstand een granaat in, waardoor de mensen tegen de grond geslagen worden. Alles vliegt uit de handen, maar men wordt niet getroffen door de scherven. Engelsen koken voor hen en zetten thee. Maar bij gebrek aan voedsel en omdat een groot deel van hen gewond is, geven ze zich over. Van de Duitsers moet hij de stad verlaten. Via de hulppost Terlet gaat men met de fiets in de hand in colonne op weg. Daarna gaat men fietsend op de velgen verder en komt in A. (Apeldoorn?) aan. Hier krijgt hij bij de distributie wat textielvergunningen. Hij krijgt een nieuwe band, zodat ze ieder met een kind achterop kunnen fietsen. Verteld wordt dat Arnhem van 17 september tot 26 september 1944 in Engelse handen is. Er dalen zweefvliegtuigen neer. Vreugde alom. Maar na enkele dagen beginnen Duitse bombardementen. De auteur geeft een nauwkeurig verslag van de strijd, noemt de getroffen gebieden in de stad, onder meer de Walburgiskerk. 's Nachts beschieten Duitse soldaten de ramen. De anonieme auteur zegt dat hij met zijn gezin eerst in de eigen kelder slaapt en dan bij de buren. Daar is meer ruimte. Matrassen en dekens worden er naar toe gebracht. 's Nachts waakt men om de beurt. Het huis ligt midden tussen de gevechten van de Duitsers en Engelsen in. De kogels vliegen tegen de buitenmuur. Zijn schilderijen brengt hij naar de kelder. Koffers met kleren, zilver en levensmiddelen worden bij gebrek aan ruimte naar het buurthuis gebracht. Er is geen gas, water en licht meer. Dagelijks komen de Engelsen langs met chocola en sigaretten. Het dak wordt geraakt. Ook het huis waar ze zitten krijgt voltreffers. Overal hangt stof en kruitdamp. De stemming blijft prima. Ze eten uit één grote pan. Engelsen evacueren hen naar de concertzaal, omdat alles in brand vliegt. Enkele dingen kan hij redden. Vanaf de volgende dag verhuist hij van kelder naar kelder. Telkens wordt de kelder waar hij zijn onderdak heeft, in puin geschoten en moet hij een nieuwe vinden. Eén keer slaat op 10 meter afstand een granaat in, waardoor de mensen tegen de grond geslagen worden. Alles vliegt uit de handen, maar men wordt niet getroffen door de scherven. Engelsen koken voor hen en zetten thee. Maar bij gebrek aan voedsel en omdat een groot deel van hen gewond is, geven ze zich over. Van de Duitsers moet hij de stad verlaten. Via de hulppost Terlet gaat men met de fiets in de hand in colonne op weg. Daarna gaat men fietsend op de velgen verder en komt in A. (Apeldoorn?) aan. Hier krijgt hij bij de distributie wat textielvergunningen. Hij krijgt een nieuwe band, zodat ze ieder met een kind achterop kunnen fietsen.