Anthonia Rompa: Dagboek Mammie 1944 - 1945 (herziene uitgave Juni 2007)

De auteur, die in Terheijden in Brabant woont, gaat met haar aanstaande echtgenoot Wim naar haar schoonouders in Dieren. De treinreis er naar toe wordt vertraagd door luchtalarm en bombardementen. In Arnhem gaat ze uit winkelen en naar de bioscoop. Ze bezoekt de Bilt, haar woonplaats na haar huwelijk. De geallieerden rukken op. September 1944 rijden de treinen niet en is er geen telefoon. Er is grote onzekerheid. Arnhem wordt gebombardeerd en bij hen is geen water en licht meer. Ze ziet krijgsgevangen Amerikanen en tegelijkertijd vluchtende Duitsers. De mannen duiken onder. Na een bombardement zijn de ruiten stuk. De ramen worden dichtgetimmerd. Er komen evacués bij hen inwonen. Er wordt gevlogen en geschoten. Het station wordt gebombardeerd. Er is geen gas meer. Op de potkachel wordt gekookt, tot er weer een fornuis is. Het is oktober geworden. Uit voorzorg verstoppen ze hun kostbaarheden. Er zijn steeds meer huiszoekingen. Wim fietst eind oktober 1944 naar het bevrijde Terheijden. In november 1944 zijn er kilo's fruit. Op een dag komen Duitse soldaten langs die van alles meenemen. Eind november krijgen ze inkwartiering. Er zitten nu Duitsers bij hen in huis. Daardoor is er weer elektra. Overal vallen bommen. Ze haalt groente met een bootje van de overkant van de IJssel. De Duitsers verdwijnen weer. Op de voedselbonnen is niet veel meer te krijgen. Overal in het dorp moeten de mannen schuilplaatsen graven. Als er een Duitser langs komt, die familie blijkt te zijn, kan ze moeilijk haar houding bepalen. Sinterklaas wordt gevierd terwijl de bommen in de rondte vliegen. Na paniekberichten en razzia's duiken de mannen weer onder om niet te hoeven graven. Men leeft op geruchten, men hoort dat de geallieerden in het Oosten oprukken. Als het sneeuwt in januari 1945 haalt men eten bij de boer per slee. Aardappelen worden door suikerbieten vervangen. Het huis staat soms te trillen op zijn grondvesten. In februari 1945 krijgt men voor een fietsband appelstroop. De auteur, die in Terheijden in Brabant woont, gaat met haar aanstaande echtgenoot Wim naar haar schoonouders in Dieren. De treinreis er naar toe wordt vertraagd door luchtalarm en bombardementen. In Arnhem gaat ze uit winkelen en naar de bioscoop. Ze bezoekt de Bilt, haar woonplaats na haar huwelijk. De geallieerden rukken op. September 1944 rijden de treinen niet en is er geen telefoon. Er is grote onzekerheid. Arnhem wordt gebombardeerd en bij hen is geen water en licht meer. Ze ziet krijgsgevangen Amerikanen en tegelijkertijd vluchtende Duitsers. De mannen duiken onder. Na een bombardement zijn de ruiten stuk. De ramen worden dichtgetimmerd. Er komen evacués bij hen inwonen. Er wordt gevlogen en geschoten. Het station wordt gebombardeerd. Er is geen gas meer. Op de potkachel wordt gekookt, tot er weer een fornuis is. Het is oktober geworden. Uit voorzorg verstoppen ze hun kostbaarheden. Er zijn steeds meer huiszoekingen. Wim fietst eind oktober 1944 naar het bevrijde Terheijden. In november 1944 zijn er kilo's fruit. Op een dag komen Duitse soldaten langs die van alles meenemen. Eind november krijgen ze inkwartiering. Er zitten nu Duitsers bij hen in huis. Daardoor is er weer elektra. Overal vallen bommen. Ze haalt groente met een bootje van de overkant van de IJssel. De Duitsers verdwijnen weer. Op de voedselbonnen is niet veel meer te krijgen. Overal in het dorp moeten de mannen schuilplaatsen graven. Als er een Duitser langs komt, die familie blijkt te zijn, kan ze moeilijk haar houding bepalen. Sinterklaas wordt gevierd terwijl de bommen in de rondte vliegen. Na paniekberichten en razzia's duiken de mannen weer onder om niet te hoeven graven. Men leeft op geruchten, men hoort dat de geallieerden in het Oosten oprukken. Als het sneeuwt in januari 1945 haalt men eten bij de boer per slee. Aardappelen worden door suikerbieten vervangen. Het huis staat soms te trillen op zijn grondvesten. In februari 1945 krijgt men voor een fietsband appelstroop.