Wilda Kooiker: Dagboek '45 (1 februari - 10 juli 1945)

De auteur woont in Leiden samen met anderen in een huis van haar ouders, die in Indië in een kamp zitten. Ze heeft haar kandidaats rechten nog clandestien behaald. Ook heeft ze haar EHBO-diploma en is ze Rode Kruishelpster. Door het slechte eten en slapen heeft ze buikkrampen en al een paar maanden geen menstruatie meer. Haar buik is opgezwollen. Ze ontbijt met zelfgebakken koek van tulpenbollen, "tulpekoek". Door op tijd bij bombardementen de ramen open te zetten breekt het glas niet. Bij tuinders vallen door glasscherven doden. Oorlogsberichten uit de Oost doen haar goed, vanwege haar ouders. Ze helpt de illegaliteit. Electriciteit is er niet meer, maar men maakt een constructie met een carbidlamp en spiegel, zodat er meer licht is. Ze wil gedichten en boeken kunnen blijven lezen. Er wordt steeds meer meubilair voor de kachel waarop ze eten koken gesloopt. Men slaapt in de woonkamer. Er staat een vluchtrugzak klaar. Doden worden bij gebrek aan kisten in karton begraven. Vooral zieken en kinderen hebben te lijden van het voedselgebrek. Op straat vallen mensen om. De ziekenhuizen nemen bijna geen nieuwe patiënten op. De auteur helpt bij het opzetten van een kinderhuis. Door de kou en de honger valt ze soms bijna flauw. Er is een levendige handel in honden- en kattenvlees. Ze denkt vaak na over de dood, maar is niet bang. In maart 1945 gaat ze met een bezoeker op de fiets mee terug naar Varsseveld. Het kost haar moeite de anderen in de steek te laten. Zingend probeert ze haar verdriet te verbergen. Aangekomen bij de IJssel, mogen ze door omdat de fietsen uit Varsseveld komen. Aangekomen geniet ze de eerste dagen van het eten. De eerste veertien dagen komt ze tien pond aan. Er is een Duitse militair ingekwartierd "een nette man". Maar ze kan geen Duitser in uniform meer zien. Ze hoort dat in Aalten politieke gevangenen worden neergeschoten. Ze helpt in de huishouding en leest. Op zolder slaapt ze. Bij een wijkgebouw in de buurt gaat ze werken. De auteur woont in Leiden samen met anderen in een huis van haar ouders, die in Indië in een kamp zitten. Ze heeft haar kandidaats rechten nog clandestien behaald. Ook heeft ze haar EHBO-diploma en is ze Rode Kruishelpster. Door het slechte eten en slapen heeft ze buikkrampen en al een paar maanden geen menstruatie meer. Haar buik is opgezwollen. Ze ontbijt met zelfgebakken koek van tulpenbollen, "tulpekoek". Door op tijd bij bombardementen de ramen open te zetten breekt het glas niet. Bij tuinders vallen door glasscherven doden. Oorlogsberichten uit de Oost doen haar goed, vanwege haar ouders. Ze helpt de illegaliteit. Electriciteit is er niet meer, maar men maakt een constructie met een carbidlamp en spiegel, zodat er meer licht is. Ze wil gedichten en boeken kunnen blijven lezen. Er wordt steeds meer meubilair voor de kachel waarop ze eten koken gesloopt. Men slaapt in de woonkamer. Er staat een vluchtrugzak klaar. Doden worden bij gebrek aan kisten in karton begraven. Vooral zieken en kinderen hebben te lijden van het voedselgebrek. Op straat vallen mensen om. De ziekenhuizen nemen bijna geen nieuwe patiënten op. De auteur helpt bij het opzetten van een kinderhuis. Door de kou en de honger valt ze soms bijna flauw. Er is een levendige handel in honden- en kattenvlees. Ze denkt vaak na over de dood, maar is niet bang. In maart 1945 gaat ze met een bezoeker op de fiets mee terug naar Varsseveld. Het kost haar moeite de anderen in de steek te laten. Zingend probeert ze haar verdriet te verbergen. Aangekomen bij de IJssel, mogen ze door omdat de fietsen uit Varsseveld komen. Aangekomen geniet ze de eerste dagen van het eten. De eerste veertien dagen komt ze tien pond aan. Er is een Duitse militair ingekwartierd "een nette man". Maar ze kan geen Duitser in uniform meer zien. Ze hoort dat in Aalten politieke gevangenen worden neergeschoten. Ze helpt in de huishouding en leest. Op zolder slaapt ze. Bij een wijkgebouw in de buurt gaat ze werken. De auteur heeft haar originele dagboek bij een opruiming na de oorlog teruggevonden en heeft de tekst ingesproken op cassettebandjes. Het originele dagboek is toen weggegooid. De cassettebandjes zijn bij de 50 jarige herdenking van de bevrijding uitgetypt. Er zijn een aantal exemplaren van het typoscript gemaakt en verkocht. De opbrengst was bestemd voor de Multiple Sclerose Vereniging Nederland. De auteur geeft in de bijlage meer informatie.